اثر فرایند خشک کردن با روش های خورشیدی و آون بر تغییرات اسید چرب و ویژگی های بافتی میگوی سر تیز (Metapenaeus affinis) شور خشک

در این تحقیق ویژگی های بافتی و تغییرات ترکیب اسید چرب عضله میگو سرتیز (Metapenaeus affinis) تحت تاثیر روش-های خشک کردن نورخوشید و آون مورد ارزیابی قرار گرفت. بدین منظور نمونه های میگو بعد از شستشو و آبکشی در دمای 31 درجه سانتی گراد با محلول 10-5 درصد نمک طعام به مدت 30 دقیقه پخته شدند و سپس بوسیله نور خورشید (دمای 29 درجه سانتی گراد برای 2 روز) و آون (دمای 61 درجه سانتی گراد به مدت 24 ساعت) خشک شدند و در بسته بندی پلی اتیلنی در دمای اتاق (میانگین 27 درجه سانتی گراد) به مدت شش ماه نگهداری شدند.. نتایج نشان دادند که خصوصیات سختی و وضعیت ارتجاعی عضله خشک شده میگو بوسیله دو روش تفاوت معنی داری را در زمان صفر با هم نداشتند (05/0>p). میزان مجموع اسید های چرب اشباع عضله میگوی خشک شده با روش نور خورشید و آون در طول دوره نگهداری روند ثابت و افزایشی را به ترتیب نشان دادند. میزان مجموع اسید های چرب تک غیر اشباع عضله میگو خام نسبت به میگوی خشک شده در هر دو روش تغییرات معنی داری را نشان ندادند (05/0<p) و میگوهای خشک شده با هر دو روش در زمان صفر تفاوت معنی داری باهم نشان ندادند (05/0>p). میزان مجموع اسیدهای چرب با یک پیوند دوگانه عضله میگوی خشک شده با روش نور خورشید و آون در طول دوره نگهداری روند افزایشی و ثابت را به ترتیب نشان دادند. مجموع اسیدهای چرب با چند پیوند دوگانه عضله میگو خام نسبت به میگوی خشک شده در هر دو روش کاهش معنی داری را نشان داد (05/0<p) ولی میگوهای خشک شده با هر دو روش در زمان صفر تفاوت معنی داری باهم نشان ندادند (05/0>p). به طور کلی تحقیق حاضر هر دو روش را جهت حفظ ترکیب اسیدهای چرب مفید و ویژگی های بافتی عضله میگو پیشنهاد داد.