نوستالژی کودکی در حیدربابای محمدحسین شهریار و صدای پای آب سهراب سپهری

نوستالژی به معنی احساسی است که آدمی نسبت به گذشته و خاطرات شیرین آن دارد. در شعر حیدربابای شهریار و صدای پای آب سهراب سپهری می توان این موضوع را به روشنی یافت. البته در حوزه ی ادبیات مقایسه ای می گنجد که زیر مجموعه ی ادبیات تطبیقی محسوب می شود.
نتیجه ی بدست آمده نشان می دهد موارد اشتراک شهریار و سپهری ، همان یادآوری خاطرات کودکی ، یاد خانواده و انتقاد اجتماعی و انتقاد از دنیای پر از خونریزی و نیرنگ است. و موارد افتراق عبارت است از: در شعر شهریار ما بیشتر طبیعت آذربایجان را می بینیم که علاوه بر اقوام ، دوستان مهربان را هم شامل می شود ولی در شعر سهراب توصیف کودک درون نیز دیده می شود. بعد عرفانی در شعر سهراب قوی است و بعد انتقاد اجتماعی در شعر شهریار قوی تر است ، که البته نکات اخلاقی نیز در آن بیان می شود.