نهادهای ایدئولوژیک و استمرار حکومت پهلوی دوم 1320 تا 1357

شدت و کیفیت اثربخشی قدرت ایدیولوژی،یکی از مولفه های قدرت نرم است که موردتوجه و تاکید هر نظام سیاسی است. موفقیت نظام سیاسی در گسترش ایدیولوژی خود در لایه های مختلف جامعه، تاثیر قابل توجهی بر تداوم و ثبات آن نظام سیاسی دارد. پهلوی دوم که سلطنت را از ضعیف ترین موقعیت سیاسی و اجتماعی آغاز کرد در دوران سلطنتش از طریق نهادهای متعدد فرهنگی، کوشید تا با گسترش ایدیولوژی ایران گرایی و کسب مشروعیت ایدیولوژیک، بحران های سیاسی و اجتماعی تهدیدکننده حکمرانی خود را به سود خویش مدیریت کند. مقاله حاضر در تلاش است با استفاده از روش تحلیل کیفی به این سوال بپردازد که چگونه نهادهای ایدیولوژیک باعث استمرار حکومت پهلوی دوم شده بودند؟در این رابطه با بررسی ساختار داخلی و شرایط حاکم بر ایران آن دوره بر این امر تاکید شده است که نظام سیاسی پهلوی دوم باسیاست نهادسازی و تکیه بر قدرت نظم دهنده آن ها، تلاش می کرد شرایط و امکانات لازم جهت تقویت پایه ایدیولوژی قدرت و متعاقب آن تداوم حکومت خود را فراهم نماید. فرضیه این پژوهش در قالب نهادگرایی انتخاب عقلانی آزمون شده است.