بررسی مکانیزم خرابی رطوبتی در مخلوط های آسفالتی با استفاده از پارامترهای ترمودینامیک و طرح اختلاط

خرابی رطوبتی در مخلوط های آسفالتی از دست دادن مقاومت و دوام ناشی از حضور آب تعریف می شود. عدم ارتباط مکانیزم خرابی در آزمایشگاه و شرایط میدانی، عدم اندازه گیری خصوصیات موثر مواد و نقش آنها، عدم ارایه راهکار اصلاحی و سایر کمبودهای روش های آزمایشگاهی موجود برای تعیین حساسیت رطوبتی باعث شده است که محققین در سال های اخیر به فکر ارایه روش هایی بر پایه پارامترهای موثر در رخداد خرابی باشند. بر این اساس، این پژوهش تلاشی برای ارایه مدل پیش بینی حساسیت رطوبتی با استفاده از پارامترهای ترمودینامیک و طرح اختلاط است که بتواند عملکرد مخلوط آسفالتی در برابر رطوبت را پیش بینی و تحلیل کند. نتایج این پژوهش نشان می دهد که استفاده از افزودنی های ضد عریان شدگی به طور کلی می تواند عملکرد مخلوط آسفالتی در برابر رطوبت را بهبود دهد اما نوع و درصد این افزودنی ها باید با توجه به نوع سنگدانه، نوع قیر و ویژگی های طرح اختلاط مخلوط آسفالتی تعیین شوند. بر اساس مدل ارایه شده می توان گفت پارامترهای انرژی آزاد پیوستگی، انرژی آزاد چسبندگی قیر-سنگدانه در شرایط خشک، قابلیت پوشش دهی سنگدانه توسط قیر، مساحت سطح ویژه سنگدانه ها و ضخامت ظاهری غشای قیر روی سطح سنگدانه به صورت مستقیم و انرژی آزاد شده سیستم در هنگام رخداد عریان شدگی، درصد اشباع و نفوذپذیری مخلوط آسفالتی به صورت معکوس بر مقاومت مخلوط آسفالتی در برابر خرابی رطوبتی تاثیر قابل توجه دارند.