تاثیر توام ویلداگلیپتین و پساآمادگی ایسکمیک بر انفارکتوس قلبی و میزان بیان میکروریبونوکلئیک اسید 140 و 125b به دنبال آسیب ایسکمی-پرفیوژن مجدد قلب موش های مبتلا به دیابت نوع دو

در این مطالعه، اثر درمان توام داروی ضد دیابتی ویلداگلیپتین و پسا-آمادگی ایسکمیک بر اندازه انفارکتوس و بیان میکروریبونوکلییک اسیدهای 140 و b125 (به عنوان تنظیم گرهای دینامیک میتوکندری در آسیب ایسکمی-پرفیوژن مجدد قلبی) در موش صحرایی (رت) مبتلا به دیابت نوع دو بررسی شد.

دیابت مزمن با استفاده از رژیم پرچرب و دوز پایین استرپتوزوتوسین در طی 3 ماه به رت ها القا شد. در ماه آخر دوره دیابتی، ویلداگلیپتین به مدت چهار هفته روزانه خوراکی تجویز شد و آسیب ایسکمی-پرفیوژن مجدد به صورت ناحیه ای توسط بستن شریان کرونری نزولی چپ قدامی به مدت 35 دقیقه و باز شدن آن به مدت 60 دقیقه القا شد. پروتکل پسا-آمادگی ایسکمیک در شروع پرفیوژن مجدد به صورت 6 دوره متناوب 10 ثانیه ای ایسکمی و پرفیوژن مجدد انجام شد. پس از نمونه برداری از ناحیه ایسکمیک بطن چپ، اندازه ناحیه در معرض خطر انفارکتوس قلبی به روش پلانیمتری بررسی و بیان میکروریبونوکلییک اسید 140 و b125در بطن چپ با استفاده از روش real-time PCR ارزیابی شد.

ویلداگلیپتین همراه با پسا-آمادگی ایسکمیک توانست میزان انفارکتوس میوکارد را نسبت به گروه دیابتی تیمارنشده کاهش دهد، از افزایش بیان میکروریبونوکلییک اسید b125ناشی از آسیب ایسکمی-پرفیوژن مجدد در قلب دیابتی جلوگیری کند و باعث افزایش بیان میکروریبونوکلییک اسید b125شود.

ترکیب درمانی ویلداگلیپتین و پسا-آمادگی ایسکمیک با تغییر فعالیت میکروریبونوکلییک اسید های دخیل در روند محافظت قلبی، موجب محافظت قلب موش های دیابتی برعلیه آسیب ایسکمی-پرفیوژن مجدد می گردد.