اثربخشی طرح واره درمانی بر تعدیل طرح واره های ناسازگار اولیه و علائم روان شناختی همسران جانباز اعصاب و روان شهر تهران

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی طرح واره درمانی بر تعدیل طرح واره های ناسازگار اولیه و علایم روان شناختی همسران جانباز اعصاب و روان  بود.  

در این پژوهش از طرح درون گروهی تک آزمودنیA- B  با خط پایه و با مداخله درمانی به همراه دوره پیگیری استفاده شد.  جامعه آماری شامل کلیه همسران جانباز اعصاب و روان بنیاد شهید و امور ایثارگران شهر تهران در سال 1398 بودند که به تعداد 5 نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. پس از موقعیت خط پایه بیست جلسه طرح واره درمانی انفرادی به مشارکت کنندگان ارایه گردید. در تحلیل داده های پژوهش، از تحلیل دیداری و  درصد بهبودی استفاده شد.

نتایج نشان داد  طی تحلیل دیداری نموادر داده ها  طرح واره درمانی بر تعدیل طرح واره های ناسازگار اولیه و علایم روان شناختی همسران جانباز بنیاد شهید و امور ایثارگران موثر بوده است. به عبارت دیگر شاخص های درصد بهبودی و اندازه اثر مربوط به حوزه های طرح واره های ناسازگار اولیه و علایم روان شناختی بیانگر کاهش متوسط در شرکت کنندگان بود.

با توجه به یافته های پژوهش ،ضروری به نظر  می رسد که در مداخلات بالینی همسران و خانواده های جانباز اعصاب و روان ،برنامه ریزی لازم برای مداخله در سطوح شناختی و هیجانی صورت گیرد و بدلیل تاثیر طرح واره درمانی بر کاهش علایم روانشناختی می توان به عنوان یک رویکرد موثر سود جست.