اثر محدودیت غذایی بر غلظت سرمی گلوکز، تری آسیل گلیسرول، بتاهیدروکسی بوتیرات، اسیدهای چرب غیراستریفیه و اوره در میش های آبستن

محدودیت غذایی در میش های آبستن، عاملی است که به صورت خواسته یا ناخواسته سلامتی جنین در حال رشد را تهدید می کند. هدف از این مطالعه بررسی اثر محدودیت غذایی بر غلظت سرمی گلوکز، تری آسیل گلیسرول، اسیدهای چرب غیراستریفیه، بتاهیدروکسی بوتیرات و اوره در گوسفندان قزل (بومی آذربایجان) در هشت هفته آخر آبستنی بود. الگوی طرح مورد استفاده اسپلیت پلات در زمان و تعداد نمونه مورد بررسی 14 راس میش بود. پس از آماده سازی و سازگاری دام ها و استفاده از جیره فلاشینگ، در خارج از فصل زایش همزمان سازی فحلی توسط سیدر گوسفندی ایجاد شد. القاء آبستنی به صورت جفت گیری طبیعی انجام گرفت. در هفته چهارم آبستنی، نمونه اولیه اخذ (P0) و سپس گوسفندان به گروه های شاهد (T2) و تیمار محدودیت غذایی (T1) تقسیم بندی شدند. در دوره های مختلف آبستنی (P1 تا P3) نیز نمونه گیری انجام و غلظت سرمی هر یک از پارامترهای اشاره شده اندازه گیری شد. نتایج این مطالعه نشان داد که علی رغم ایجاد محدودیت غذایی به میزان 5/27-5/16%، این محدودیت اثر معنی داری بر غلظت سرمی گلوکز و تری آسیل گلیسرول نداشتولی از همین لحاظ تفاوت آماری معنی دار در مقایسه میانگین غلظت سرمی بتاهیدروکسی بوتیرات، اسیدهای چرب غیر استریفیه و اوره وجود دارد (05/0p<). محدودیت غذایی در تعدادی از دام های مورد مطالعه کتوز ملایم تا متوسط ایجاد کرد. بنابراین، در محدودیت غذایی متعاقب فلاشینگ غذایی در ابتدای آبستنی، میش های آبستن با استفاده از ذخیره چربی و گلوکونیوژنز اقدام به حفظ هومیوستاز گلوکز و ادامه روند آبستنی می نمایند، در حدی که از 10 راس دام گروه تیمار محدودیت غذایی تنها یک راس میش در انتهای آبستنی سقط کرد.