اثربخشی آموزش مثبت نگر گروهی بر شادکامی زناشویی، تاب آوری و رضایت از زندگی در والدین کودکان با نیازهای خاص

والدین کودکان با نیازهای خاص به دلیل مشکلات مربوط به فرزند خود با مشکلات عدیده ای از جمله کاهش شادکامی زناشویی، تاب آوری و رضایت از زندگی مواجه هستند و یکی از روش های درمانی اثربخش، آموزش مثبت نگر گروهی است. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش مثبت نگر گروهی بر شادکامی زناشویی، تاب آوری و رضایت از زندگی در والدین کودکان با نیازهای خاص انجام شد.

روش این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه پژوهش والدین کودکان با نیازهای خاص شهر اهواز در سال تحصیلی 98-1397 بودند که از میان آنها والدین 30 دانش آموز با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به روش تصادفی در در گروه مساوی جایگزین شدند (هر گروه 15 زوج). گروه آزمایش 14 جلسه 90 دقیقه ای آموزش مثبت نگر گروهی بر اساس پکیج سلیگمن و همکاران (2006) دریافت کرد و گروه کنترل آموزشی ندید. ابزارهای پژوهش پرسشنامه های شادکامی زناشویی (آزرین و همکاران، 1973)، تاب آوری (کونور و دیویدسون، 2003) و رضایت از زندگی (داینر و همکاران، 1985) بودند. داده ها با آزمون های خی دو، تی مستقل و تحلیل کوواریانس چند متغیری در نرم افزار SPSS-24 تحلیل شدند.

 یافته ها نشان داد که در مرحله پیش آزمون بین گروه های آزمایش و کنترل از نظر شادکامی زناشویی، تاب آوری و رضایت از زندگی تفاوت معنی داری وجود نداشت (05/0<P)، اما در مرحله پس آزمون بین آنها از نظر هر سه متغیر شادکامی زناشویی، تاب آوری و رضایت از زندگی تفاوت معنی داری وجود داشت (001/0>P). به عبارت دیگر، آموزش مثبت نگر گروهی باعث افزایش شادکامی زناشویی (574/1069=F)، تاب آوری (722/281=f) و رضایت از زندگی (315/414=F) در والدین کودکان با نیازهای خاص شد (001/0>P).

 نتایج حاکی از اثربخشی آموزش مثبت نگر گروهی بر شادکامی زناشویی، تاب آوری و رضایت از زندگی در والدین کودکان با نیازهای خاص بود. بنابراین، پیشنهاد می گردد که از این روش در کنار سایر روش های درمانی برای بهبود ویژگی های روانشناختی استفاده شود.