فراتر از مدارا: صلح، گفتگو و آزادی مذهبی

به طور گسترده پذیرفته شده که آزادی عمل در دین و زندگی بر اساس اعتقادات مذهبی ، یک حق اساسی بشر و کلید همزیستی مسالمت آمیز در جوامع مذهبی و ملت ها است. در این مقاله من به مشکلاتی که ناشی از تعارض میان اعتقادات مذهبی صادقانه با حقوق دیگران ایجاد می شود، خواهم پرداخت.در ایالات متحده ، دو وضعیت از این دست مورد توجه گسترده قرار گرفته بود. یک مورد شامل داروسازانی است که از تحویل  قرص های ضد بارداری خودداری می کنند ، زیرا آن ها معتقدند که استفاده از انواع خاصی از پیشگیری از بارداری ، اعتقادات مذهبی مسیحی آن ها را نقض می کند. مورد دیگر شامل رانندگان تاکسی مسلمان است که به دلایل مشابه از حمل و نقل مسافرهای الکلی خودداری می کنند. در پاسخ به چنین درگیری هایی ، مدارای مذهبی اغلب به عنوان یک راه حل مورد استقبال قرار می گیرد. در جامعه غربی ، ایده تحمل مذهبی را می توان به جان لاک مرتبط دانست و در کارهای فیلسوف سیاسی جان راولز نیز توجه قابل توجهی به تحمل مذهبی مشاهده کرد. در سال های اخیر ، مدارا به عنوان یک ارزش عمومی که از طریق برنامه هایی که مدارا را در مدارس دولتی آموزش می دهند، پذیرفته شده است. براون استدلال می کند که مدارا «چارچوبی فقیرکننده و فقیرنشین است که از طریق آن درگیری ها و وقایع داخلی ، مدنی و بین المللی شکل می گیرد...» تجربه مدارا و تحمل به ناچار یکی از مصادیق تمکین از اجتناب است. هدف مدارا به عنوان حاشیه ای ، فرومایه، دیگری، در خارج از جامعه، در برخی از روابط عداوت با جامعه ساخته شده است. علاوه بر این، همانطور که دانشمند حقوقی استنلی فیش متذکر می شود، دکترین مدارا «عدم مدارا را مشروعیت می بخشد و حتی خواستار آن می شود زمانی که موضوع عدم تحمل اشخاصی هستند که به دلیل دلبستگی بیش از حد به فرهنگ، به نظر می رسد که ناتوان از مدارا هستند» این انتقادات از مدارا چه تاثیری دارد بر چگونگی بررسی موارد واقعی درگیری بین اعتقادات مذهبی و حقوق دیگران؟ همانطور که وندی براون خاطرنشان می کند: «بدیهی است» ، اگر این گزینه ها باشد ، همیشه مدارا کردن آن ها بهتر از مدارا نکردن آن ها می باشد. اما من معتقدم که امکانات مبتنی بر گفتگو  فراتر از مدارا هستند. اهمیت گفت و گو توسط اندیشمندان از جمله محمد خاتمی و فیلسوف کوامه آنتونی آپیا از دانشگاه پرینستون ، نویسنده کیهان شناسی: اخلاق در دنیای غریبه ها (W.W. Norton) تاکید شده است. من چنین استدلال می کنم که گفت و گوی بین فرهنگ های مختلف و حتی بین بخش های مختلف جامعه متنوع فرهنگی به چیزی بیش از استدلال منطقی نیاز دارد. در عوض، به مکالمه ای عمیق تر نیاز دارد که درک تاریخ و زندگی روزمره یکدیگر را توسعه دهد و تلاش کند تا به یک سطح اعتماد و احترام متقابل برسد. در پایان، من در مورد راه هایی که این نوع گفتگو بین ایمان ها می تواند به ایجاد علت صلح کمک کند بحث خواهم کرد.