چشم اندازهای روایی چندگانه به مثابه پدیده روایی مدرن

چشم اندازهای روایی چندگانه پدیده ای جدید در روایت شناسی و شیوه روایی متداول در داستان نویسی مدرن است. در این شیوه روایتگری به علت تکثر دیدگاه ها، تعدد راویان و تغییر زاویه دید، پی رنگ داستان ها پیچیده تر از فرم های روایی دیگر است و درک اثر به تعامل خواننده و متن بستگی مستقیم دارد. این پدیده عموما با توجه به دو مفهوم زاویه دید و دیدگاه مورد تحلیل قرار می گیرد. زاویه دید به مثابه مفهومی وابسته به جهان پیرامونی راوی و دیدگاه به عنوان امری وابسته به جهان درونی و نوع نگرش راویان به موضوع، اساسا خوانش این دسته از آثار را از آثار پیشامدرن متمایز می نماید و سطح انتظار نویسنده و خواننده را دگرگون می کند. هدف اصلی مطالعه این شیوه روایی، رواج این تکنیک ادبی در داستان نویسی امروز است که لزوم معرفی و آشنایی بیشتر با این پدیده را ضرورت بخشیده است. با شناخت روابط موجود در این دسته آثار و با توجه به اهمیت روایت شناسی در تحلیل رمان، به ابزارهای مطمینی برای تحلیل و بررسی این دسته از رمان ها دست یافته می شود. پژوهش حاضر جستاری است در تبیین و معرفی این شگرد روایی به منظور بررسی های غنی تر و جامع تر. نتایج پژوهش نشان می دهد ساختار متون چندروایتی را باید به عنوان یک مقوله شناختی تاثیر مربوط به خواننده از موضوع مورد مشاهده درک کرد. ویژگی اساسی در این تکنیک روایی واداشتن خواننده به مشاهده نزدیک و دقیق متن است تا به مدد این تعامل، طرح پیچیده رمان های چندروایتی گشوده شود.