طراحی کارآزمایی بالینی به منظور تعیین تاثیر افزودن کینزیوتیپ مچ پا به درمان رایج فیزیوتراپی بر راه رفتن و تعادل کودکان مبتلا به فلج مغزی دی پلژی اسپاستیک: پروتکل کارآزمایی بالینی تصادفی دو سویه کور

مطالعه حاضر، طراحی یک کارآزمایی بالینی تصادفی دو سویه کور می باشد که با هدف تعیین تاثیر افزودن کینزیوتیپ مچ پا به درمان رایج فیزیوتراپی بر راه رفتن و تعادل کودکان مبتلا به فلج مغزی دی پلژی اسپاستیک انجام خواهد شد.

این کارآزمایی بالینی بر روی 20 کودک که به صورت تصادفی در دو گروه شاهد و مداخله قرار می گیرند، انجام خواهد شد. برنامه فیزیوتراپی رایج برای تمام شرکت کنندگان یکسان می باشد و هر دو گروه از چهار هفته درمان رایج فیزیوتراپی بهره مند خواهند شد. در گروه مداخله، علاوه بر درمان روتین، کینزیوتیپ به مدت چهار هفته بر مچ پای کودکان اعمال می شود. پس از اتمام این دوره، شش هفته فاز پیگیری هر دو گروه طول می کشد که در این دوره آن ها از درمان فیزیوتراپی بهره مند می شوند. برنامه درمانی دو جلسه در هفته تکرار می گردد. پیامدها شامل آزمون Timed Up and Go (TUG)، معیار ارزیابی عملکرد حرکتی درشت (Gross Motor Function Measure یا GMFM) و مقیاس تعادل کودکان (Pediatric Balance Scale یا PBS) است. توزیع نرمال داده ها با استفاده از آزمون Shapiro-Wilk تعیین می گردد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها و بررسی تغییرات قبل و پس از درمان در هر گروه در صورت نرمال بودن داده ها، از آزمون Paired t و در غیر این صورت، از آزمون Wilcoxon استفاده خواهد شد. همچنین، جهت مقایسه بین گروه ها، از آزمون Repeated measures ANOVA استفاده می شود.

کینزیوتیپ منجر به بهبود حرکات ارادی، هماهنگی و تعادل و استقلال عملکردی در کودکان مبتلا به فلج مغزی می شود. به نظر می رسد مطالعه ای به بررسی تاثیر کینزیوتیپ اصلاحی اکواینوس مچ پا بر راه رفتن و تعادل کودکان مبتلا به فلج مغزی دی پلژی نپرداخته است. در کارآزمایی طراحی شده، مشخص خواهد شد که افزودن کینزیوتیپ مچ پا به درمان فیزیوتراپی، بر عملکرد و تعادل این کودکان تاثیر دارد یا خیر؟