جنبه های بالینی، باکتری شناختی و هیستوپاتولوژیک پایودرم اولیه در یک جمعیت از سگ‎های اهلی ایران: یک مطالعه گذشته نگر

استافیلوکوک‎ها شایع‎ترین علت پایودرم در سگ‎ها هستند. 

 هدف مطالعه حاضر، پژوهش جنبه های بالینی، باکتری شناختی و هیستوپاتولوژیک عفونت های باکتریایی پوستی در یک جمعیت از سگ‎های اهلی ایرانی با پایودرم اولیه بود. روش‎ کار: حیوانات مورد مطالعه 61 مورد بالینی سگ های اهلی ایرانی‏، مبتلا به نشانه های بالینی پایودرم اولیه بودند. تشخیص پایودرم بر اساس شرح حال، حضور انواع جراحت های جلدی، یافته های مثبت در ارزیابی میکروسکوپیک یاخته های جلدی و یافته های هیستوپاتولوژیک صورت پذیرفت. 

 تشخیص پایودرم در میان سگ‎های بالغ به صورت معنی داری بیشتر از توله ها بود (P=0.001). فراوانی رخداد پایودرم در سگ های نژادهای بزرگ در مقایسه با ن‍ژادهای کوچک بیشتر بود (P=0.002). از مجموع 61 قلاده سگ مورد مطالعه، گونه‎های باکتریایی از 43 مورد (49/70%) جدا شدند. از 18 قلاده سگ مبتلا به پایودرم هیچگونه جدایه باکتریایی جدا نشد. بیشترین جنس باکتری جدا شده، استافیلوکوکوس (32 جدایه از مجموع 43 جدایه؛ 41/74%) شامل: استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس (22 جدایه از مجموع 43 جدایه؛ 16/51%)، استافیلوکوکوس اوریوس (7 جدایه از مجموع 42 جدایه؛ 27/16%) و استافیلوکوکوس سوداینترمدیوس (3 جدایه از مجموع 43 جدایه؛ 97/6%) بود. مقاومت گونه ‎های استافیلوکوک به طور عمده در برابر آموکسی سیلین (11/94%)، پنی سیلین (35/83%)، و آمپی سیلین (47/76%) مشاهده شد. مقاومت در برابر سفالکسین و سفوکسیتین به ترتیب 88/5% و 94/2% بود. در مجموع 27 جدایه استافیلوکوکی (37/84%) حداقل به یک آنتی بیوتیک و 19 جدایه (37/59%) به سه آنتی بیوتیک یا بیشتر، مقاوم بودند. 

درک بهتر جمعیت میکروبی ایجاد کننده پایودرم در سگ‎ها کمک شایانی به روشن شدن پاتوفیزیولوژی بیماری‎های پوستی باکتریایی خواهد کرد.