بررسی دیدگاه و نگرش اطرافیان بیمار مبتلا به صرع بستری در بیمارستان شهید بهشتی کاشان

اپی لپسی یکی از شایع ترین اختلالات نورولوژیک در انسان است و در کودکان بیش از افراد بزرگسال دیده می شود. اعتقادات و باورهای غلط بعضی از مناطق نسبت به این بیماری آن را به صورت یک بیماری لاعلاج، مرموز و ناشناخته عنوان کرده است که باعث صدمات غیرقابل جبرانی برای بیماران مبتلا می شود. از این رو بر آن شدیم تا با پرسش از اطرافیان درجه یک بیماران صرعی بستری در بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال های 1378-79 به نگرش و آگاهی های آنها نسبت به این بیماری پی ببریم.
پژوهش حاضر با روش توصیفی صورت گرفت. با استفاده از پرونده بیماران مبتلا به صرع بستری در بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال 78-79 به آدرس بیماران پی بردیم و با مراجعه به منازل آنها پرسش نامه را در اختیار هر یک از اقوام درجه یک آنها (پدر، مادر، خواهر، برادر) قرار دادیم. سوالاتی نظیر میزان تحصیلات، درمان پذیر نبودن صرع، مادام العمر بودن مصرف دارو، ارثی بودن بعضی از انواع صرع، واگیردار بودن صرع و... را پرسیدیم و اطلاعات را پس از جمع آوری مورد تجزیه و تحلیل قرار دادیم.
از 393 نفر از اطرافیان بیماران صرعی، 81 نفر 20.6) درصد(رای به غیرقابل درمان بودن این بیماری دادند. 344 نفر 87.5) درصد(نظرشان برای استفاده مادام العمر دارو در این بیماری بود و 359 نفر 91.35) درصد(افراد اطلاعاتی از عوارض دارویی نداشتند. متاسفانه 47 نفر 12) درصد(از کل افراد اعتقاد به واگیردار بودن بیماری داشتند و 221 نفر 56.25) درصد(به روش های غیردارویی در درمان اشاره داشتند. از 215 نفر فرد مونث 96 نفر 44.6) درصد(و از 178 نفر مذکر 56 نفر 31.4) درصد(به مخفی کردن بیماری اشاره کردند. تنها 58 نفر 14.75) درصد(از محدودیت های اجتماعی، فردی و ورزشی آگاهی داشتند. 228 نفر 58) درصد(اشتغال به تحصیل تا درجات عالی را ممکن می دانستند. 37 نفر 96.5) درصد(از افراد اطلاعاتی در ارتباط با عوارض دارویی در دوران حاملگی نداشتند.
نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به آمار به دست آمده می توان این طور نتیجه گیری کرد که نه فقط اطلاعات عمومی در ارتباط با بیماری صرع بسیار اندک است، بلکه اعتقادات غلط و بینش های ناصحیح نسبت به بیماری هم چنان وجود دارد و تلاش گسترده ای را در جهت اطلاع رسانی و تبلیغات مثبت برای بالا بردن سطح آگاهی عمومی را می طلبد.