تعیین و ارزیابی اقلیم گردشگری (تفرجی و ورزشی) با بهره گیری از شاخص های کمی آسایش حرارتی (مطالعه موردی: شهرستان شاهرود)

گردشگری ورزشی یکی از بخش های بسیار رشدیافته گردشگری است. ارتباط میان دو مقوله ورزش و گردشگری در سالیان اخیر بیش از پیش درک گردیده است. هدف اصلی این پژوهش شناسایی زمان های مناسب برای فعالیت های گردشگری فضای باز در شهرستان شاهرود براساس شرایط اقلیمی بود.

در این پژوهش توصیفی-تحلیلی، برای تعیین اقلیم گردشگری، از دو شاخص کمی اولگی و دمای موثر و برای تعیین تناسب نوع گردشگری با اقلیم از مدل گردشگری ورزشی بهمن پور و همکاران استفاده شد. بدین منظور داده های آماری مربوط به دما و رطوبت نسبی محدوده مطالعاتی در بازه زمانی 35 سال منتهی به زمان پژوهش مورد سنجش و ارزیابی قرار گرفت.  

براساس شاخص اولگی، اردیبهشت، خرداد، مرداد و شهریور در محدوده آسایش حرارتی قرار داشتند و بهترین زمان ها برای گردشگری در منطقه مطالعاتی بودند. از سوی دیگر، تیر به دلیل گرمای بالا و آذر، دی، بهمن و اسفند به دلیل سرمای زیاد زمان های مناسبی برای گردشگری فضای باز نبودند. از سوی دیگر، براساس شاخص دمای موثر نیز، خرداد، مرداد و شهریور در محدوده آسایش حرارتی قرار داشتند و تیر، آبان، آذر، دی، بهمن و اسفند زمان های مناسبی برای گردشگری نبودند. حداقل میانگین رطوبت نسبی 24% تعیین شد که خارج از محدوده استاندارد شاخص اولگی بود.

بهترین ماه ها برای گردشگری تفرجی و ورزشی فضای باز در شهرستان شاهرود براساس هر دو شاخص اولگی و دمای موثر، خرداد، مرداد و شهریور است.