بررسی آرکئوژئوفیزیک و کاوش در تپۀ بهرام ری

تپه بهرام یکی از محوطه های دوره اسلامی دشت تهران است. این محوطه از سه باروی تودرتو تشکیل شده و با برج های دیدبانی حفاظت می شده است. روی سطح محوطه قطعات آجر و سفال به طور پراکنده دیده می شود که فراوانی آن یک قطعه در هر شبکه 20×20 مترمربع است. بر این اساس این محوطه با چند هدف مورد کاوش و بررسی آرکیوژیوفیزیک قرار گرفت. مستندسازی بقایای معماری، آگاهی از ادوار استقراری، فهم کاربری و ارزیابی اهمیت محوطه در تاریخ ری از مهم ترین اهداف مطالعات باستان شناسی در تپه بهرام ری است. بنابراین، دو پرسش چیستی کاربری محوطه و لایه های استقراری آن از مهم ترین سوالات تحقیق حاضر است. این تحقیق با روش توصیفی-تحلیلی و با استناد به داده های باستان شناسی و مطالعات کتابخانه ای انجام گرفت. تحقیق پیش رو نشان داد تپه بهرام محوطه ای تک دوره ای مربوط به دوره آل بویه است. این محوطه احتمالا یک مرکز منطقه ای و اعیانی در اوایل دوره اسلامی بوده است؛ احتمالا محوطه هم زمان با کاربری اعیانی، کاربری صنعتی نیز داشته است. فراوانی ضایعات صنعتی در آخرین فازهای استقرار تپه بهرام نیز نشان می دهد کاربری صنعتی در این فازها رایج تر بوده است؛ به نحوی که بقایای آن را در بیشتر بخش های محوطه می توان دید.