رویکردی تمدنی به ظرفیت های فکری و تاریخی انقلاب اسلامی ایران؛ با تأکید بر اندیشۀ رهبران انقلاب

انقلاب اسلامی از برجسته ترین انقلاب های قرن بیستم میلادی است. این برجستگی به دلایل ظاهری همانند گستردگی سرزمینی و یا تعداد کشته ها و... نبوده؛ بلکه به عظمت در مبانی نظری (هستی شناختی، معرفت شناختی و انسان شناختی)، اهداف و آرمان های انقلاب باز میگردد. بر اساس چنین نگرشی، غایت این حرکت عظیم و الهی، نه صرفا سقوط حکومتی دست نشانده و یا جابه جایی قدرت سیاسی، بلکه بنیان گذاری عالمی جدید و طرحی نو برای آینده بشریت است. از این عالم جدید میتوان تعبیر به تمدن نوین اسلامی کرد. اکنون که از التهابات اولیه انقلاب گذشته و به مرحله بلوغ آن رسیده، ضرورت دارد با امعان نظر به این پتانسیل و ظرفیت، نگرشی عمیقتر به این پدیده اجتماعی افکند؛ چرا که شناخت صحیح انقلاب لازمه و مقدمه شکل گیری تمدن است. به عبارتی دیگر، مرحله تمدن نه به معنای اتمام مرحله انقلاب بلکه تکامل و اوج رشد و ثمردهی آن است. مسلما تکامل نهایی در بستر اولیه آن، یعنی انقلاب شکل میگیرد و در واقع، شکل گیری تمدن نیز آخرین مرحله تکامل و شکوفایی انقلاب است. این مقاله با چنین و بهره گیری از اندیشه رهبران انقلاب (حضرت امام » توصیفی علی «رویکری و با روش خمینی (ره) و حضرت آیت الله خامنه ای)، به دنبال تبین این نگرش است.