میزان دوز سطح پوست بیماران در رادیوگرافی های رایج در بیمارستان لقمان حکیم

بیشترین پرتوگیری مردم از منابع مصنوعی از طریق دستگاه های پرتو نگاری تشخیصی به علت افزایش این آزمایشات در جامعه و اجتناب ناپذیر بودن این آزمایشات است. بهینه کردن میزان دوز ورودی پوست می تواند نقش مهمی در کاهش پرتوگیری بیماران داشته باشد، که با پایش دوز ورودی پوست به عنوان یک پارامتر اصلی، قابل دستیابی است.
مواد و

 مطالعه توصیفی حاضر در بیمارستان دولتی لقمان حکیم تهران و با  235 بیمار  100زن و 135مرد با بازه وزنی 60±10 کیلو گرم  انجام شد. در این مطالعه دوز پوستی بیماران با استفاده از چهار دستگاه رادیولوژی  تشخیصی دارای استانداردهای سازمان انرژی اتمی، در 12 نمای رادیوگرافی رایج و با استفاده از تراشه های ترمولومینسانس و دزیمتر گایگر مولر اندازه گیری شد.

میانگین دوز پوست برای هر  روش رادیوگرافی مورد مطالعه برحسب میلی گری به ترتیب زیر به دست آمد: قفسه سینه (خلفی-قدامی)34/0، قفسه سینه (نیمرخ)85/1، شکم (قدامی-خلفی)31/3، لگن (قدامی-خلفی)79/4، مهره های گردنی(قدامی-خلفی)95/1، مهره های گردنی (نیمرخ)24/1، مهره های پشتی (قدامی-خلفی)38/2، مهره های پشتی (نیمرخ)68/4، مهره های کمری (قدامی-خلفی)95/3، مهره های کمری (نیمرخ)53/9، جمجمه (قدامی-خلفی)29/2 و جمجمه (نیمرخ)89/1.

انجام دزیمتری در فواصل زمانی منظم و انجام دوره ای و منظم آزمایشات کنترل کیفی دستگاه های رادیوگرافی می تواند در فرآیند بهینه سازی، نظارت، کاهش دوز و  حفاظت از بیماران و همچنین ارزیابی آسیب های بالقوه ناشی از تشعشعات موثر باشد.