بررسی تاثیر راه رفتن همراه با چرخش بر میزان فعالیت عضلانی عضلات منتخب مبتلایان به درد مزمن کشاله ران

کشاله درد یکی از مشکلات شایع در ورزشهای مولتی دایرکشن است. پیچیدگی و شناخت ناکافی از این آسیب دیدگی منجر به طولانی شدن و نرخ بالای آسیب دیدگی مجدد در این آسیب دیدگی شده است. با این وجود تا کنون مطالعه که بررسی دقیق فعالیت عضلانی در طی فعالیت های عملکردی و پویا پرداخته باشد وجود ندارد. لذا هدف از مطالعه حاضر مقایسه میانگین فعالیت عضلانی عضلات منتخب تنه و ران در افراد مبتلا به کشاله درد مزمن و افراد سالم در طی راه رفتن همراه با چرخش است.

الکترومایوگرافی سطحی از عضلات اینترنال اوبلیک/ترنسورس ابدومینوس ، مولتی فیدوس، اداکتور لانگوس و گلتوس مدیوس  برای تحلیل میانگین فعالیت عضلانی و نسبت هم انقباضی از 16 نفر مبتلا به کشاله و 16 نفر فرد سالم در 4 فاز حرکتی در طول راه رفتن همراه با چرخش گرفته شد.

تجزیه و تحلیل آماری نشان داد در میانگین فعالیت عضلانی (AEMG) بجز در فاز سوم در عضله اینترنال اوبلیک/ترنسورس ابدومینوس و در فاز دوم در عضله مولتی فیدوس در تنه و در فاز سوم در عضله اداکتور لانگوس و فاز چهارم در عضله گلتیوس مدیوس پای چپ در بقیه فازها اختلاف معنی داری وجود داشت. و در بررسی نسبت هم انقباضی نیز بجز در فاز دوم تنه و فاز چهارم پای چپ در بقیه فازها اختلاف معنی داری وجود داشت.

به نظر می رسد در افراد مبتلا به کشاله درد مزمن، فعالیت عضلانی و نسبت هم انقباضی در طی تغییر جهت تغییر می کند، که ممکن است منجر به استراتژی های جبرانی و نقص های کنترل حرکتی بشود که می تواند یک ابزار مفید برای پیش بینی وقوع  و یا تداوم کشاله درد در افراد با سابقه کشاله درد باشد.