تاثیر آبیاری تکمیلی و کودهای بیولوژیک بر عملکرد، انتقال ماده خشک و برخی صفات فیزیولوژیک جو تحت شرایط دیم

به منظور بررسی تاثیر آبیاری تکمیلی و کودهای بیولوژیک بر عملکرد، انتقال ماده خشک و برخی صفات فیزیولوژیک جو تحت شرایط دیم، آزمایش فاکتوریلی در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در سال 1395 انجام شد. فاکتورهای مورد بررسی شامل سه سطح آبیاری (عدم آبیاری یا کشت دیم (I1)، آبیاری تکمیلی در 50 درصد مراحل غلاف رفتن (I2) و ظهور سنبله (I3)) و کودهای زیستی در چهار سطح (عدم کاربرد کودهای زیستی به عنوان شاهد (Q1)، کاربرد میکوریزا (Q2)، ازتوباکتر (Q3)، کاربرد توام ازتوباکتر و میکوریزا (Q4)) بودند. نتایج نشان داد که آبیاری تکمیلی در مرحله غلاف رفتن و کاربرد توام میکوریزا و ازتوباکتر، کارایی فتوشیمیایی فتوسیستم II (Fv/Fm)، شاخص کلروفیل و محتوای نسبی آب برگ پرچم را نسبت به عدم کاربرد کودهای زیستی تحت شرایط دیم افزایش داد. شرایط دیم و عدم کاربرد کودهای زیستی موجب افزایش هدایت الکتریکی و سهم مشارکت فرایند انتقال مجدد ماده خشک در عملکرد دانه شد. بیشترین و کمترین عملکرد دانه (268/2 و 206/5 گرم در متر مربع) به ترتیب در آبیاری تکمیلی در مرحله غلاف رفتن با کاربرد توام میکوریزا و ازتوباکتر و عدم کاربرد کودهای زیستی تحت شرایط دیم به دست آمد. از این رو به نظر می رسد که کاربرد کودهای زیستی و آبیاری تکمیلی می تواند به واسطه بهبود برخی صفات فیزیولوژیک، عملکرد دانه جو تحت شرایط دیم را افزایش دهد.