تاثیر هشت هفته تمرین ترکیبی بر مقادیر پلاسمایی و بیان ژن گیرنده های نوع 1 و 2 فاکتور رشد اندوتلیال عروقی در مردان مبتلا به سرطان پروستات

فعالیت بدنی به عنوان مداخله ای موثر جهت تعدیل آنژیوژنز بافت تومور در درمان سرطان پروستات مورد توجه واقع شده است. هدف پژوهش حاضر اثر 8 هفته تمرین ترکیبی بر سطوح پلاسمایی و بیان ژن VEGFR-1 وVEGFR-2   در مردان مبتلا به سرطان پروستات بود.

در این مطالعه ی کارآزمایی بالینی 20 مرد مبتلا به سرطان پروستات (سن = 69/5 ±  2/62 سال) از بیمارستان بقیه الله تهران انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه مساوی تجربی و کنترل قرار گرفتند. گروه تجربی 8 هفته، هر هفته 3 جلسه تمرین ترکیبی، با شدت 75-60 درصد یک تکرار بیشینه و 75-60 درصد حداکثر ضربان قلب انجام دادند. نمونه های خونی جهت بررسی VEGFR-1 وVEGFR-2  به روش الایزا و Real-Time PCR و با آزمون آماری تی وابسته و تی مستقل در سطح معناداری 05/.p≤   تجزیه و تحلیل شد.

تمرین ترکیبی سبب کاهش معنا دار شاخص توده بدنی (001/. =P) و افزایش معنا دار توان هوازی (005/. ≤p) و قدرت عضلانی (001/. ≤p) درگروه تجربی شد. همچنین کاهش معنا دار در مقادیر پلاسمایی (007/. =P) و بیان ژن (03/. p≤ و04/. p≤) VEGFR-1 و VEGFR-2 بین دو گروه شد (05/. ≤p).

با توجه به نقش VEGFR-1 و VEGFR-2   به عنوان واسطه های اصلی انتقال سیگنال سلولی جهت آنژیوژنز و گسترش تومور ، احتمالا" 8 هفته تمرین ترکیبی با تعدیل آنژیوژنز در بافت تومور نقش موثری در کاهش پیشرفت سرطان پروستات دارد.

* فرمول ها به درستی نمایش داده نمی شوند.