ساختار غشاهای نانوکامپوزیتی پلیمری مصرفی در تصفیه آب

در سال های اخیر، فناوری تولید و استفاده از غشا به عنوان روش کارآمدی برای تصفیه آب شناخته شده است. استفاده از فناوری غشا %53 از کل فرایندهای جهان برای تولید آب آشامیدنی را شامل می شود. آسانی بهره برداری، کاهش هزینه، نبود مواد شیمیایی و ظرفیت حذف زیاد از مزایای استفاده از غشا در تصفیه آب به شمار می رود. غشاهای جداکننده اصولا از نوع پلیمری هستند. غشاهای پلیمری در مقایسه با غشاهای معدنی، دارای انعطاف پذیری بیشتر، سازوکار ساده تشکیل حفره، هزینه کمتر و فضای کوچک تری برای نصب هستند. پلیمرهایی همچون پلی وینیل الکل، پلی استر سولفون، پلی وینیلیدین فلویورید و پلی وینیل کلرید در تولید غشا به کار می روند. غشاهای پلیمری دارای معایب و کمبودهایی نیز هستند که با اصلاح سطحی با نانومواد می توان خواص آن ها را بهبود بخشید. محدودیت عمده غشاهای پلیمری جداکننده، گرفتگی به دلیل آب گریزی آن هاست. اصلاح غشاهای پلیمری با نانومواد فلزی و کربنی، به تولید غشاهای نانوکامپوزیتی با قابلیت ضدگرفتگی منجر می شود. نانومواد با آمیخته سازی، پوشش دهی سطح با غشای پلیمری، قابلیت گزینش پذیری، نفوذپذیری، آب گریزی، پایداری گرمایی، مقاومت مکانیکی و خاصیت ضدباکتریایی را به آن منتقل می کنند. در این مقاله گزارشی از ساختار و اصلاح غشاهای پلیمری با فلزاتی چون نقره، مس و تیتانیم دی اکسید و ترکیباتی همچون گرافن اکسید ارایه شده است.