مروری بر رویکردهای افزایش مقیاس تحلیلی فرآیند آشام خودبه خودی ناهمسو در مخازن شکاف دار نفتی

آشام خودبه خودی یکی از مهم‏ترین مکانیزم های تولید نفت از مخازن شکاف دار در نواحی است که بلوک های سنگی در تماس با آب تزریقی یا آب ران است. در این فرآیند، آب در اثر نیروهای مویین مثبت وارد بلوک‏های سنگ شده و نفت را به شکاف های پیرامون بلوک می‏راند. جهت ارزیابی اثربخشی این مکانیزم، معمولا از آزمایش هایی در مقیاس مغزه استفاده می شود. با این حال، جابه جایی نفت و آب در این آزمایش ها معمولا از لحاظ هندسه جریان، ویژگی های سیالات، فشار، دما و اندازه نمونه ها با آنچه درون مخزن رخ می دهد متفاوت است. بنابراین، به کارگیری نتایج آزمایش گاهی در مقیاس مخزنی نیازمند بهره گیری از رویکردهای مناسبی برای تعمیم نتایج مربوطه است. یکی از روش های کاربردی در این زمینه، استفاده از روابط افزایش مقیاس است. در این مقاله، به مرور و بررسی مبانی روابط افزایش مقیاس تحلیلی برای پدیده آشام خودبه خودی پرداخته می شود. افزون بر این، ضمن اشاره به عوامل تاثیرگذار بر کارآیی این روابط، جامعیت آن ها نیز مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد. این کار با ارزیابی نتایج آزمایشگاهی در دسترس (تحت شرایط مختلف عملیاتی و نمونه های مختلف) صورت می گیرد. در پایان، افزایش مقیاس آشام با رویکرد جامع‏تری که پیش تر توسط نویسندگان این مقاله ارایه شده است مقایسه خواهد شد. در این مقایسه، دامنه داده های آزمایشگاهی برای راستی آزمایی جامعیت رویکرد افزایش مقیاس آشام، گسترده تر شده و تعداد و تنوع بیشتری از شرایط آزمایشگاهی را دربر دارد. نتایج این پژوهش می تواند در درک بهتر مبانی و نیز نقاط ضعف و قوت روابط افزایش مقیاس و استفاده صحیح از این روابط مفید و موثر باشد.