کاربرد اعجازگونه «سمع و ابصار» در قرآن از منظر فیزیولوژی

تکرار معنی دار عبارت «سمع و الابصار» در آیات قرآن کریم، قرن هاست پرسش بی پاسخی را برای مفسران مطرح کرده است که چرا خداوند شنیدن را به شکل مفرد و دیدن را به شکل جمع آورده است؟ ما در پی پاسخ این پرسش، به مطالعه مسیرهای عصبی سیستم شنوایی و بینایی در مغز پرداخته و با مقایسه این دو با یکدیگر، راز آن را فاش می کنیم. این نوشتار حکمت و علت این طرز بیان قرآن کریم را از نگاه آناتومی و فیزیولوژی اعصاب حواس بینایی و شنوایی آشکار می کند. به این ترتیب که: وقتی که صدا به گوش ها می رسد؛ پیام حسی در حلزون گوش ها ایجاد می شود؛ هر دو گوش تقریبا در همان ابتدای راه، پیام های صوتی خود را با یکدیگر همسفر کرده و از طریق دو مسیر موازی در ساقه مغز به سوی هر دو نیمکره مخ ارسال می کنند. به طوری که هر دو نیمکره مخ، از هر دو گوش پیام دریافت می کند. این در حالی است که نیمی از پیام حس بینایی که در شبکیه هر چشم ایجاد می شود؛ به نیمکره مخالف می رود. به گونه ای که درنهایت، نیمکره راست مخ، نیمه چپ میدان دید را می بیند؛ و نیمکره چپ، نیمه راست میدان دید را. به عبارت دیگر، دو نیمکره مخ، دو صحنه متفاوت را می بینند؛ اما یک صدای واحد را می شنوند! همچنین در سیستم بینایی نه تنها پیام های دو چشم همراه نمی شوند؛ بلکه هر چشم، حتی برای انتقال رنگ ها، حرکات و شکل هایی که می بیند، از مسیرهای جداگانه ای استفاده می کند که در قشر بینایی مخ از بیش از دوازده منطقه تخصصی برای پردازش داده های مختلف شبکیه استفاده می شود. بنابراین با توجه به یافته های علمی چند دهه ی اخیر، بی شک تکرار عمدی لفظ «سمع و الابصار» در قرآن کریم یکی از معجزات این کتاب مقدس است.