اولویت بندی سیاست های مدیریت تقاضای حمل و نقل (TDM) در کلانشهر تهران با استفاده از تحلیل سلسله مراتبی (AHP)

سیستم حمل ونقل رگ ها و شریان های آناتومی زندگی شهری را تشکیل می دهدو مسیول تحرک افراد و کالاها هست.یک سیستم حمل ونقل پویا می تواند مرکز توسعه جامعه باشدویا اگر به درستی برنامه ریزی و طراحی نشده باشد می تواند به شبکه سرویس دهی منجر شودکه نیازهای متغیر و به روز را نادیده گرفته،وضعیت فقرا را تشدید کندو به محیط زیست آسیب برساندواز توان مالی عمومی فراتر رود. در این میان کلانشهر تهران امروزه به عنوان پایتخت سیاسی ،اقتصادی و اجتماعی ایران درگیر مشکلات حاد حمل و نقلی است. ترافیک فشرده و آلودگی شدید هوا تنها بخشی از این تبعات هستند. به همین دلیل این پژوهش به دنبال اولویت بندی سیاست های مدیریت تقاضای سفر(TDM) برای بهبود وضعیت شهر تهران است. روش تحقیق توصیفی-تحلیلی و با تکیه بر آراء دلفی شکل گرفته است. از این رو ابتدا سیاست های مدیریت تقاضای سفرو معیارها حمل و نقل پایدار از منابع مختلف استخراج شد و با استفاده از نظر کارشناسان امتیاز بندی گردید و سپس با استفاده از مدل تحلیل سلسه مراتبی (AHP) و نرم افزار اکسپرت چویس تحلیل گردیدند. نتایج بیانگر آن بود که در شرایط کنونی کلانشهر تهران توجه به ارتقای زیرساخت های حمل و نقل پایدار همچون دوچرخه، پیاده وبهبود کیفیت ناوگان حمل و نقل عمومی می تواند جنبه اجرایی بهتری داشته باشد. ودر مرحله بعد ابزارهای اقتصادی هستند که با پرهزینه کردن استفاده از اتومبیل شخصی تمایل شهروندان را به سوی حمل ونقل عمومی جذب می کنند. در رتبه ی بعدی مدیریت کاربری زمین می تواند در توسعه ی جدید شهر تهران و یا بازسازی مناطق فرسوده بکار گرفته شود و در آخر هم برنامه های اجرایی با حذف سفرهای غیر ضرور می تواند در لابه لای دو سیاست اول بکار گرفته شود.