بیان ایمونوهیستوشیمیایی CD-1a درلیکن پلان و واکنش لیکنوئید دهانی

لیکن پلان دهانی یک بیماری  با واسطه ایمنی پوستی-مخاطی است. مطالعات از پایه با واسطه ایمونولوژیک برای این بیماری حمایت می کنند.سلولهای لانگرهانس، سلولهای ایمنی مقیم در مخاط دهان هستند که همراه با لنفوسیتهای داخل اپی تلیالی در دفاع مخاطی نقش دارند. هدف ازمطالعه حاضربررسی بیان ایمونوهیستوشیمیایی سلولهای لانگرهانس درلیکن پلان دهانی وضایعات لیکنویید دهانی در مقایسه با مخاط نرمال دهان بود.

دراین مطالعه مقطعی 61 نمونه مخاطی با تشخیص هیستوپاتولوژیکی لیکن پلان دهانی(31 مورد) ،واکنش لیکنویید دهانی(30 مورد) و 11 نمونه مخاط نرمال دهانی برای بیان ایمونوهیستوشیمیایی CD-1a استفاده شدند. سلولهای لانگرهانس  CD-1a درسه منطقه شامل لایه بازال وسوپرا بازال اپیتلیوم وبافت همبندی در 6 فیلد به طورتصادفی شمارش شدند. داده ها با استفاده ازآزمون های آماری SPSS 24, T-test, ANOVA, LSD, Games-Howell tests تحلیل شد.P<0.05 به عنوان سطح معناداری در نظر گرفته شد.

بیان CD-1a در OLP و OLR درمقایسه بامخاط نرمال بسیاربالاتربود CD-1a (P<0.001). در OLP  نیزبه طورمعنی داری بیشتراز OLR بود (0.009=p) اختلاف آماری معنی داری بین سه گروه دربازال، سوپرابازال وبافت همبند وجود داشت (0.001 <p میانگین سلولهای بیان کننده CD-1a درلایه های بازال،سوپرابازال وبافت همبند درگروه OLP به طورمعنی داری بیشتر از OLR ومخاط نرمال بود. همچنین، در مقایسه با OLR ومخاط نرمال،درگروه OLR سلولهای بیان کننده CD-1a به میزان قابل توجهی بیشتر بود(0.05<p).

افزایش تعداد CD-1a در OLP و OLR درمقایسه بامخاط نرمال نشاندهنده نقش سلولهای لانگرهانس درپاتوژنزاین بیماریها است.