مطالعه ی ارتباط مراسم یوغ با صحنه های سوگواری در نگاره های شاهنامه ی بزرگ ایلخانی براساس رویکرد نشانه شناسی فرهنگی

مطالعه ی نگاره های شاهنامه ی بزرگ ایلخانی اغلب با تاکید بر متن اد بی شاهنامه صورت گرفته است. متنی که متعلق به گفتمان ایرانی و با محوریت زبان شعری است . ولی به نظر می رسد شاهنامه ی بزرگ که یک متن با محوریت زبان تصویری است به گفتمان ایلخانی تعلق د اشته باشد . بنابراین خوانش نگاره های شاهنامه ی بزرگ براساس سپهر نشانه ای «نگارگری ایلخانی»، شاید بتواند نتایج قابل توجهی را د ر اختیار قرار د هد . فرض بر این است که این سپهر نشانه ای، روایت های شاهنامه به عنوان «نه متن»را از د و طریق، وارد «متن» تصویری نگاره های خود کرد ه است؛ یا روایت را مستقیما از فرهنگ ایرانی، ترجمه ی بینانشانه ای کرد ه و یا با عبورد اد ن روایت از پالایه فرهنگ ترکی- مغولی، به ترجمه ی «بینافرهنگی» آن پرد اخته است. هد ف از این پژوهش، مطرح کرد ن ارتباط مراسم «یوغ» با نگاره های سوگواری شاهنامه ی بزرگ است. این پژوهش به شیوه ی توصیفی- تحلیلی و با روش نشانه شناسی فرهنگی انجام شده است. اصلی ترین یافته ی پژوهش، آن است که وجود د و گروه متمایز «افراد حامل آلات موسیقیایی» و «افراد زاری کنند ه» در یکی از چهار نگاره، احتمال ارتباط با د و بخش شاد و غمگین مراسم «یوغ» و وجود تنها یک گروه «افراد زاری کنند ه» در سه نگاره ی دیگر، احتمال ارتباط با بخش غمگین مراسم یوغ را مطرح می سازد .