پیتر بروک و تئاتر بینافرهنگی

پیتر بروک یکی از مهم </span>ترین کارگردانان تیاتر است که بسیاری از آثار خود را بر مبنای ایده بینافرهنگیت شکل داده است. نفوذ وی در این حوزه به قدری بوده که گفتمان تیاتر بینافرهنگی را نمی </span>توان از نقد آثار او جدا کرد. برخلاف نگاه غالبا ستایش </span>آمیز جامعه تیاتری ایران نسبت به بروک، در غرب بسیاری از پژوهشگران او را به دلیل اتخاذ رویکردهای استعماری و اورینتالیستی مورد نقد قرار داده </span>اند. در این مقاله تلاش شده تا به دو پرسش پاسخ داده شود: 1) تیاتر بینافرهنگی بروک چگونه عمل می </span>کند؟ 2) آیا نمایش </span>های بینافرهنگی بروک توانسته </span>اند نتایج فرهنگی مثبتی از خود بر جای بگذارند؟ این مقاله با تعریف تیاتر بینافرهنگی به عنوان «زمینه </span>ای جهت به رسمیت شناختن ارزش </span>های فرهنگی و بازسازی هویت افراد و جوامع گوناگون» آغاز می </span>شود. بر مبنای این تعریف، تیاتر بینافرهنگی باید از منافع فردی و تملک فرهنگی دوری کند و امکان برقراری گفت </span>وگویی سازنده را میان فرهنگ </span>ها و جوامع مختلف فراهم سازد. سپس به نقد دو اثر از بروک پرداخته شده است: ارگاست (اولین اثر بینافرهنگی بروک) و مهابهاراتا (مهم </span>ترین اثر بینافرهنگی وی). پس از بررسی این دو اثر، به پرسش </span>های پژوهشی پاسخ داده شده است. به طور خلاصه، آثار بروک منجر به تاریخ </span>زدایی از منابع اقتباسی خود نظیر  مهابهاراتا شده و در آنها اثری از بازنگری در ارزش </span>های فرهنگی یا بازسازی هویتی دیده نمی </span>شود. این امر می </span>تواند منجر به بروز سوءتفاهماتی برای مخاطب شود و به شکاف </span>های فرهنگی و نژادی در جوامع و کشورهای گوناگون دامن زند. از این </span>رو آثار بروک به رغم جلب مخاطبان بسیار، در عمل نتایج منفی درون </span>فرهنگی و بینافرهنگی به بار آورده </span>اند.</span></span></div>