استعاره تربیتی سفر

یکی از اصلی ترین ویژگی های استعاره، ظرفیت استنباطی بسیار آن است که با تکیه بر آن می توان حوزه ای انتزاعی از دانش های بشری را در ظرفی عینی قرار داده و بازتعریف نمود. بر این اساس، هدف اصلی پژوهش حاضر، تبیین و تحلیل استعاره «تربیت، سفر است» با نگاهی عرفانی-استعاری و به تبع عینی تر، به حوزه انتزاعی تربیت است. جهت دست یافتن به این هدف، از روش تحلیل منطقی فرارونده بهره گرفته شده است. یافته های پژوهش، حاکی از آن است که استعاره «تربیت، سفر است»، با توجه به مبنای انتخابی برای آن که در این پژوهش دو مبنای عرفان اسلامی و عرفان اومانیستی معرفی شده است، دو مسیر جداگانه برای تربیت تعریف می کند که با وجود اشتراکات فراوان میان این دو مسیر، سرانجام متفاوتی برای آن ها تصور می شود. طرح کلی سفر تربیتی بر مبنای نگاه استعاری-عرفانی به حوزه تربیت نیز شامل دو رکن اصلی «رهرو» و «راهبر» و پنج رکن فرعی «مقصد نهایی»، «مراحل»، «ره توشه، مسیریابی و ملزومات»، «راهبرد» و «رهارود» است. همچنین، بر پایه نتایج پژوهش حاضر، می توان ادعا نمود که به کارگیری استعاره «تربیت، سفر است»، گامی مهم جهت دست یافتن به تعریفی برای تربیت و رسیدن به اشتراک بین الاذهانی میان صاحب نظران این حوزه خواهد بود.