بررسی و تحلیل علل ابهام و دیریابی مفهوم در اشعار صائب

صایب تبریزی به عنوان نماینده ی سبکی که به تازه گویی و طرز نو و ابتکار شهرت دارد، یکی از برجسته ترین شاعران غزل گوی ایران است که در میانه ی دو جریان اصلی سبک هندی قرار دارد : شاعران عامی وکم سواد و سبک ساده و روان و شاعران هندی و زبان دشوار...از اواخر قرن دهم، شعر فارسی به سوی یک دشواری معما گونه پیش می رود که غالب ابهامات شعری، حاصل دستکاری های زبانی و هنجارگریزی های معنایی است که از رهگذر تلاش در کشف روابط تازه و ایجاد تصاویر پارادوکسی حاصل می شود. ابهام در شعر صایب تبریزی از نوع ابهامات شعری شاعرانی مانند حافظ و مولانا نیست ،زیرا ابهام در شعر این شاعران بیشتر به دلیل وسعت معناست ، همچنین با ابهامات شعری شاعرانی چون انوری و خاقانی متفاوت است،چرا که دشواری شعر آنان بر اثر ورود اطلاعات علمی ،فلسفی،تاریخی،دینی و غیره می باشد و فهم آن مستلزم دانستن مقدمات است.مقاله ی حاضر به بررسی عوامل ابهام آفرین شعر صایب با تاکید بر عوامل هنری می پردازد. تعمد صایب در ایجاد بعضی از ابهامات و در عین حال زیبایی های شعری به همراه تحلیل علت های ابهام شعر صایب، از یافته های این مقاله است .