تهیه داربست بیضه ای زیست سازگار برای استفاده در مهندسی بافت

ایجاد اسپرماتوژنز آزمایشگاهی با استفاده از سلول های اسپرماتوگونی نیازمند بستر مناسب برای رشد و تکثیر سلول ها می باشد. ماتریکس خارج سلولی بیضه ای به عنوان یک داربست بیولوژیکی می تواند برای چسبندگی، تکثیر، مهاجرت و تمایز سلولی عمل کند. هدف مطالعه ما سلول زدایی بافت بیضه به صورت کامل برای تهیه داربست و بررسی چسبندگی سلول های اسپرماتوگونی پس از تزریق به درون داربست می باشد.

به منظور تهیه داربست، از بیضه های موش و غلظت های مختلف دترجنت ها استفاده گردید. کارایی فرآیند سلول زدایی با استفاده از رنگ آمیزی هماتوکسیلین- ایوزین و اندازه گیری محتویات DNA بررسی گردید. برای ارزیابی حفظ اجزاء ماتریکس خارج سلولی از رنگ آمیزی تری کروم ماسون، آلشین بلو و ایمونوهیستوشیمی و کیت استفاده گردید. سپس سلول های اسپرماتوگونی جدا شده از بیضه نوزاد از طریق مجرای وابران به داربست ها تزریق شد و سپس به مدت دو هفته بر روی ژل آگارز کشت داده شد. بررسی های بافت شناسی درپایان کشت انجام گردید.

یافته ها:

 استفاده از سدیم دودسیل سولفات دودسیل سولفات 5/0 درصد و تریتون 5/0 درصد منجر به حذف کامل سلول ها از بافت گردید. رنگ آمیزی اختصاصی و ایمونوهیستوشیمی حفظ کلاژن، فیبرونکین و لامینین و گلیکوزآمینوگلیکان ها در داربست بیضه ای را تایید کرد. تست MTT نشان داد که داربست ها زیست سازگار بوده و تاثیر منفی بر بقای سلول های فیبروبلاست جنین موشی ندارند. نتایج ارزیابی بافت شناسی نشان داد که که سلول ها در داربست بیضه ای نشست کرده اند. 

نتیجه گیری:

 روش سلول زدایی ما، پروتئین های مهم ماتریکس خارج سلولی را در داربست های بیضه ای حفظ نمود. داربست ها، زیست سازگار بوده و تاثیر منفی بر بقای سلول های فیبروبلاست جنین موشی و اسپرماتوگونی نداشتند.