راهبردهای زبانی در بازنمایی خشونت در ژانر درام اجتماعی فیلم های فارسی: رویکرد تحلیل گفتمان انتقادی (تحلیل موردی 3 فیلم سینمایی)

خشونت زبانی نوعی رفتار زبانی و گونه ای اجتماعی است که همانند سایر گونه های اجتماعی متضمن دامنه ای از ساختارهای اجتماعی، الگوهای موقعیتی و رمزگان زبانی است که در نظام فرهنگی یک جامعه تجلی می یابد. این ساختارها و الگوها و رمزها، پیش شرط های وقوع این گونه رفتارهای زبانی به حساب می آیند. پژوهش حاضر که پژوهشی توصیفی تحلیلی است و بر مبنای رویکرد نظری تحلیل گفتمان انتقادی نورمن فرکلاف انجام می گیرد، با تاکید بر نقش خشونت زبانی در ژانر درام اجتماعی فیلم های فارسی به عنوان عاملی تاثیرگذار بر ساختار اجتماعی و فرهنگی جامعه و نیز تاثیرپذیر از این ساختارها، با هدف تعیین نوع راهبردهای زبانی در بازنمایی خشونت زبانی به رشته تحریر درآمده است. تاثیری که در نهایت منجر به تفاوت هایی در نحوه کاربرد زبان و در مواردی خاص در نوع دلالت ها و میزان و نوع واژه های به کار رفته می شود. با توجه به شواهد مشاهده شده در تعامل چهره به چهره شخصیت های موجود در فیلم ها به عنوان شرکت کنندگان در گفتمان سینمایی، نوع واژه ها و نیز نوع ساخت دستوری و ساختار متن به کار رفته در ژانر درام اجتماعی فیلم های فارسی در بافت موقعیت خاص متفاوت است. نتایج پژوهش حاکی از آن است که در فیلم های مورد بررسی، بافت موقعیت، نوع گفتمان و نیز مسایل و مشکلات اجتماعی مانند خیانت، باورهای نادرست سنتی، اعتیاد، ازدواج مصلحتی و طلاق پیش شرط های وقوع خشونت زبانی به حساب می آیند و با توجه به تحلیل داده های پژوهش مشخص گردید که راهبردهای زبانی (استعاره و تمثیل، قسم، نفرین، دشواژه، ارجاع، صورت خطاب، جملات پرسشی و امری، کنش های گفتار مستقیم و  غیرمستقیم) ابزارهایی برای بازنمایی خشونت زبانی و بیان مشکلات و مسایل اجتماعی در این فیلم های سینمایی هستند.