مقایسه اثربخشی درمان مهارت های مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی و درمان مبتنی بر شفقت برکیفیت روابط بین فردی و تحمل آشفتگی زنان دارای تعارض

این پژوهش با هدف  مقایسه  اثربخشی درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی و درمان مبتنی بر شفقت  برکیفیت روابط بین فردی و تحمل آشفتگی زنان دارای تعارض زناشویی انجام شد.

جامعه آماری این کارآزمایی بالینی شامل کلیه دانشجویان  زن متاهل دارای تعارض های زناشویی بود که در نیم سال اول سال تحصیلی 98 به مرکز مشاوره دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد مراجعه کردند.  نمونه ی آماری شامل 45 نفر بود که به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه (15 نفره)، جایگزین شدند. گروه اول درمان  مهارتهای مبتنی بربهبود کیفیت زندگی، گروه دوم درمان مبتنی برشفقت  وگروه سوم به عنوان گروه شاهد در لیست انتظار قرار گرفتند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه تحمل آشفتگی سیمونز و گاهر  و پرسشنامه کیفیت روابط پیرز، ساراسون و ساراسون، استفاده شد. تحلیل داده ها با نرم افزار اس پی اس اس و آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر انجام گردید.

با توجه بهF محاسبه شده (27/286F=)که  نسبت به F  معیار در سطح 05/0، کوچک تر است، هر دو نوع درمان در شاخص تحمل آشفتگی و کیفیت روابط بین فردی اثربخش بوده است.  در متغیر کیفیت روابط بین فردی مهارتهای مبتنی بر کیفیت زندگی نتایج مطلوب تری نسبت به شفقت درمانی داشته است و  در متغیر تحمل آشفتگی شفقت درمانی نتایج مطلوب تری نسبت به مهارتهای مبتنی بر کیفیت زندگی داشته است ولی اختلاف گروه ها معنادار نیست (05/0<P).

نتایج حاکی از این است که درمان  مهارتهای مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی و درمان مبتنی بر شفقت در حوزه سلامت روانی خانواده مانند کیفیت روابط بین فردی و تحمل آشفتگی اثربخشی معناداری دارند.