مقایسه ی بهبود استحکام حاصل از ایجاد شیار در صفحه خارجی چسبنده با پخ زدن چسبنده در اتصالات چسبی تک لبه ای

در این پژوهش، برای ارزیابی بهبود استحکام اتصال چسبی تک لبه ای دو نوع از تغییر هندسی چسبنده به صورت عددی و آزمایشگاهی مورد مطالعه قرار گرفت. پخ زدن چسبنده و ایجاد شیار خارجی در چسبنده به عنوان روش هایی برای اصلاح اتصال چسبی تک لبه ای در نظر گرفته شد. زاویه ی پخ در چسبنده به صورتی انتخاب شد که سرتاسر طول همپوشانی توسط پخ پوشش داده شود. از طرف دیگر مقدار بهینه ی عمق، پهنا و فاصله از انتهای طول همپوشانی به عنوان متغیرهای اصلی شیار خارجی ایجاد شده در چسبنده توسط مدلسازی-های اجزاءمحدود به دست آمد. سپس، اتصالات چسبی تک لبه ای شامل اتصال ساده و اتصالات بهبود یافته با روش پخ زدن و ایجاد شیار ساخته و آزمون تجربی گرفته شدند. نتایج آزمایشگاهی نشان می-دهد که هر دو روش پخ زدن چسبنده و شیاردار کردن چسبنده، استحکام اتصال چسبی را به طور قابل توجهی افزایش می دهند. همچنین بار شکست اتصالاتی که توسط پخ اصلاح شده بودند اندکی از بار شکست اتصالاتی که با شیار بهبود داده شده بودند کمتر بود که نتایج عددی نیز این نکته را نشان می دهد. نتایج تحلیل های اجزا محدود و تست های تجربی صورت گرفته نشان می دهد که هر دو روش ایجاد شیار در سطح خارجی چسبنده و پخ زنی چسبنده می-توانند به میزان قابل توجهی استحکام اتصال را بهبود دهند