عرصه های عمومی شهری و تاثیر آن در بافت فرسوده؛ مطالعه موردی منطقه 8 کلان شهر تبریز

بخش عمده ای از سطح شهرهای ایران، دچار فرسودگی و ناکارآمدی هستند. فرسودگی به دو صورت نسبی و کامل در عرصه های شهری رخنه می کند. در عرصه های بافت های فرسوده سرمایه های انسانی، مالی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشور در معرض خطر ناشی از حوادث غیرمترقبه قرار دارند. بر این اساس هدف تحقیق حاضر، ارزیابی عرصه های عمومی شهری در بافت فرسوده منطقه 8 تبریز بود.

روش شناسی:

 این پژوهش توصیفی-تحلیلی از نوع همبستگی در سال 1398 در منطقه 8 کلان شهر تبریز در بین 50 نفر از کارشناسان و نخبگان شهرداری تبریز انجام گرفت که به صورت تصادفی انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسش نامه ای محقق ساخته بود که با مولفه های ادراکی، اجتماعی، کالبدی و عملکردی در قالب 18 متغیر به ارزیابی عرصه های عمومی شهری می پرداخت. داده ها، توسط نرم افزار SPSS 25 و با استفاده از آزمون T تک نمونه ای، همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه آنالیز شدند.

یافته ها:

 متغیرهای 18گانه توانستند 98% واریانس عرصه عمومی بافت فرسوده را تبیین نمایند (980/0=R2). متغیرهای اختلاط عملکرد و فعالیت و سازگاری فعالیت ها به مراتب تاثیر بیشتری در مقایسه با سایر متغیرها در پیشگویی متغیر وابسته داشتند، به گونه ای که یک واحد تغییر در انحراف معیار اختلاط عملکرد و فعالیت و سازگاری فعالیت ها باعث می شد تا انحراف معیار متغیر وابسته (عرصه عمومی بافت فرسوده) به اندازه 83% و 77% تغییر کند.

نتیجه گیری:

 مولفه اجتماعی بیشترین تاثیرگذاری بر فرسودگی منطقه 8 تبریز را دارد و مولفه های عملکردی و ادراکی در رتبه های دوم و سوم هستند. متغیرهای اختلاط عملکرد و فعالیت و سازگاری فعالیت ها نسبت به سایر متغیرها سهم بیشتری در پیشگویی فرسودگی منطقه 8 دارند.