اثر اسید هومیک، ورمی کمپوست و قارچ مایکوریزا بر برخی ویژگی های مورفولوژیک و بیوشیمیایی گیاه دارویی ماریتیغال تحت تنش شوری

گیاه ماریتیغال یا خارمریم از گیاهان دارویی و یک ساله ای است که در نقاط مختلف دنیا رشد می کند. این گیاه در درمان بیماری های کبدی و جلوگیری از هپاتیت مورد استفاده قرار می گیرد. هدف این پژوهش بررسی اثر شوری، اسید هیومیک، ورمی کمپوست و دو نوع قارچ مایکوریزا بر ویژگی های گیاه ماریتیغال است. این پژوهش در دو بخش جداگانه به صورت بلوک کامل تصادفی با سه تکرار انجام شده است. برای انجام این پژوهش در بخش اول از دو گونه قارچ مایکوریزا شاملGlomus mosseae و Glomus intraradices استفاده شد و شوری در سه سطح 2، 4 و 8 dS/m به تیمارها اعمال شد. همچنین در بخش دوم از چهار سطح اسید هیومیک و سه سطح ورمی کمپوست و قارچ استفاده شده است. برخی از ویژگی های مرفولوژیک و چهار آنزیم سوپراکسیددیسموتاز، پراکسیداز، کاتالاز و سلی بین اندازه گیری شد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داده است که با افزایش شوری ویژگی های گیاه شامل طول ریشه چه، وزن خشک گیاهچه، درصد جوانه زنی، طول ساقه چه کاهش معنی داری یافته است و مدت زمان لازم برای جوانه زنی افزایش یافته است. همچنین بیش ترین درصد جوانه زنی بذرها تیمار قارچ مایکوریزا Glomus intraradices در شرایط شوری با غلظت dS/m 2 به مقدار 45/98 درصد بوده است و کم ترین مقدار درصد جوانه زنی نیز مربوط به تیمار قارچ مایکوریزا Glomus mossea در شرایط تنش شوری dS/m 8 به مقدار 32/70 درصد بوده است. بالاترین فعالیت آنزیم ها در تیمار 75 درصد ورمی کمپوست و 75 میلی گرم بر لیتر اسید هیومیک در شرایط رشد قارچ Glomus intraradices به دست آمده است. استفاده از قارچ مایکوریزا Glomus mosseae و Glomus intraradices، ورمی کمپوست و اسید هیومیک سبب بهبود ویژگی ها (ویژگی های مورفولوژیک شامل طول ریشه چه، درصد جوانه زنی، وزن خشک و طول ساقه چه و ویژگی های بیوشیمیایی شامل آنزیم سوپراکسید دیسموتاز، پراکسیداز، کاتالاز و سلی بین) در گیاه ماریتیغال شده است.