ارزیابی تناسب اراضی برای آبیاری با استفاده از فرآیند تحلیل سلسله مراتبی فازی

استفاده از روش‌های جدید برای تعیین ارزیابی اراضی می تواند باعث افزایش بهره وری آب در کشاورزی شود. در این تحقیق از فرآیند تحلیل سلسله مراتبی فازی (FAHP[1]) برای بهینه‌سازی ارزیابی پارامتریک تناسب اراضی، در روش آبیاری بارانی استفاده شد و نتایج با روش پارامتریک مقایسه گردید، نتایج روش معمول پارامتریک مشخص نمود که مساحتی حدود 83/1597هکتار (31 درصد) از اراضی دارای تناسب 1S (کاملا مناسب) بوده و مساحتی حدود3/787 هکتار (15 درصد) دارای تناسب 2S (نسبتا مناسب) بود و تناسب 3S (تاحدودی مناسب) مساحتی حدود 9/2242هکتار (43درصد) را شامل می‌شد. همچنین تناسب 2N (نامناسب دایمی) مساحتی حدود 91/546 هکتار (11 درصد) را در بر‌گرفته و تناسب 1N (نامناسب در شرایط فعلی)، در منطقه مورد مطالعه وجود نداشت.. ارزیابی براساس سیستم سلسله مراتب فازی، نشان داد که در منطقه تناسب 1S وجود نداشته و مناطقی که دارای تناسب 2S بودند، مساحتی حدود 96/432 هکتار (3/8 درصد) را شامل می‌شد. همچنین حدود 98/3100 هکتار (9/59 درصد) دارای تناسب 3S بوده و اراضی با تناسب 1N مساحتی حدود 68/1277هکتار (6/24 درصد) را در قسمت جنوب غربی و شرق دشت، شامل شد و تناسب 2N نیز، مساحتی حدود 38/363 هکتار (7 درصد) را در قسمت جنوبی و در دو ناحیه دشت، شامل شد. از آنجاکه حدود 31 درصد از اراضی براساس روش پارامتریک جزو مناطق "کاملا مناسب" قرار گرفتند و در مقابل در روش ارزیابی سلسله مرتب فازی مناطق "کاملا مناسب" وجود نداشت، در نظر گرفتن مساحت اراضی "کاملا مناسب" نشان داد که تفاوت عمده‌ای بین دو روش از لحاظ ارزیابی اراضی "کاملا مناسب" وجود دارد که این موضوع اختلافی معنی‌دار دو روش را نشان می‌دهد. در نظر گرفتن تغییرات تدریجی در ارزیابی در روش سلسله مراتبی فازی، دقت بیش‌تر این روش را نسبت به روش معمول پارامتریک سبب می‌گردد.