تغییرات وریدی پوستی به دنبال درمان شکستگی تیبیا و عوامل موثر بر آن

شکستگی های دیستال استخوان تیبیا در شرایط بد پوست، بافت نرم و جریان ضعیف خون، احتمال بروز عوارض پوستی وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی تغییرات وریدی پوستی بدنبال درمان شکستگی تیبیا و عوامل موثر بر آن بود.

مواد و روش ها: 

مطالعه مقطعی بر روی140 بیمار(103 مرد، 37 زن)، با شکستگی تیبیا که از سال 1396-1391 با یکی از روش های اینترامدولاری نیل، پلاک و یا اکسترنال فیکساتور در بیمارستان شهید بهشتی بابل درمان شدند، انجام گرفت. بیماران به طور دقیق معاینه شدند و با پرونده خوانی اطلاعات جمع آوری شد. تعداد سال های گذشته از تروما، جنسیت، سن، زمان تروما، سابقه خانوادگی (از نظر وریدهای واریسی)، روش جراحی،شدت انرژی تروما (زیاد، کم)، نوع شکستگی (باز، بسته) بررسی و مقایسه شد.

یافته ها: 

میانگین سنی بیماران در زمان تروما1/16± 85/38 سال بود.از کل افراد،50 درصد در گروه بدون تعییرات پوستی قرار گرفتند. بیش ترین درصد از نارسایی وریدی در گروه رتیکولار (3/39 درصد) و کم ترین (1/2 درصد) در آتروفی پوست وجود داشت. در شکستگی باز و ترومای با شدت زیاد و در زنان، بیش ترین اختلال وریدی پوستی مشاهده شد. گذشت زمان و سن بالای 40 سال در زمان تروما نیز میزان نارسایی های وریدی پوستی را افزایش داد. اما بین نوع جراحی و بروز نارسایی وریدی ارتباطی یافت نشد.

بر اساس نتایج مطالعه تعداد سال های گذشته از تروما (بیش از 4 سال)، جنس زن، سن بالای40 سال و شکستگی باز با بروز تغییرات وریدی پوستی ارتباط دارد. بنابراین می توان با درمان های حمایتی در سال های اولیه بعد از تروما برای افراد در معرض خطر از درد بیماران و هزینه های درمانی بکاهیم.