سیاست و راهبردهای بهینه در پیشگیری از بحران های اجتماعی (مطالعه موردی: شهر تهران)

بحران های اجتماعی عمدتا تابعی از شرایط داخلی است که همواره تاثیرات مهمی بر امنیت داشته و دارند. ازاین رو، سیاستگذاران امنیتی همواره در جستجوی ابزاری هستند که توسط آن ها بتوان از وقوع بحران ها پیشگیری کرد. پژوهش حاضر به منظور بحث از علل بروز بحران های اجتماعی و راهبردهای بهینه پیشگیری از آن در شهر تهران انجام شده که از نظر هدف تحقیقی کاربردی، از نظر ماهیت داده ها آمیخته است و به دو روش توصیفی - تحلیلی و پیمایشی انجام شده است. برای مشخص کردن سیاست و راهبردهای بهینه به خبرگان که با شیوه نمونه گیری زنجیره ای انتخاب شدند، پرسشنامه باز توزیع شد. سپس با استفاده از تحلیل محتوای کیفی، تجزیه و تحلیل و گزاره ها استخراج شد و مبنای طراحی پرسشنامه کمی قرار گرفت. به منظور بررسی روایی گزاره های کیفی، از اعتبار صوری و برای سنجش پایایی از آزمون آلفای کرونباخ استفاده شد. یافته های تحقیق نشان داد که راهبردهایی اعم از ایجاد اشتغال کامل، پایبندی به حقوق شهروندی، ارتقاء احساس تعلق جمعی و... بیشترین تاثیرگذاری و اهمیت را در پیشگیری از بحران های اجتماعی دارند. می توان گفت اگرچه بحران ها با ظهور عینی شان اهمیت دوچندانی یافته و ضرورت مدیریت شان به شدت متحول می شود ، اما قبل از ظهور عینی آنها، دوره تکوین است که راه را برای طراحی و اجرای مدیریت های پیشگیرانه هموار می سازد.