ارائه مدل تصمیم گیری جهت تعیین سیستم مناسب برای ارتقای ایمنی راه های برون شهری با استفاده از سیستم استنتاج فازی

ایمنی ترافیک یکی از چالش هایی است که در زمینه حمل ونقل مطرح می شود. عامل انسانی در بسیاری از گزارش ها به عنوان عامل اثرگذار در رخداد تصادفات جاده ای معرفی می گردد. روش های متنوعی جهت کنترل رفتار رانندگان و جلوگیری از انجام تخلفات وجود دارد. در یک دسته بندی کلی می توان این روش ها را در دو دسته سنتی و نوین تقسیم بندی نمود. در حال حاضر بحث استفاده از سیستم های هوشمند به شدت مطرح بوده و در بسیاری از موارد تصمیم گیری در ارتباط با بکارگیری این سیستم ها در راه های مختلف تنها براساس قضاوت کلی صورت می پذیرد. در حالیکه این سیستم ها دارای مزایا و معایب متنوعی بوده و هر یک ممکن است در شرایط مشخصی دارای اولویت بکارگیری باشند. در این مقاله در نظر است تا 4 گزینه شامل : عدم نیاز به کنترل راه، کنترل راه با حضور پلیس، استفاده از دوربین های ثابت جهت ثبت تخلفات و استفاده از سیستم‎های هوشمند ایمنی در راه با یکدیگر مقایسه شود. این گزینه ها دارای تفاوت های قابل توجهی به جهت محدودیت کاربرد، هزینه بکارگیری و تعمیر و نگهداری، میزان دقت و تناسب با مشخصات راه مورد نظر هستند. در اینجا با سیستم استناج فازی یک مدل تصمیم گیری جهت انتخاب گزینه مناسب براساس 7 معیار توسعه داده خواهد شد. مدل پیشنهادی برای یک مطالعه موردی در استان کرمان جهت تعیین گزینه مناسب در 5 محور به کار گرفته خواهد شد. براساس نتایج تحقیق می‎توان گفت که استفاده از مدل پیشنهادی می تواند در استفاده اصولی از انواع روش های کنترلی جهت ارتقای ایمنی راه ها با لحاظ کردن معیارهای مختلف فنی و اقتصادی موثر باشد.