روشی ترکیبی بر نقش خودساختارها در خودتنطیمی

مطالعه حاضر با روش ترکیبی، تلاشی برای بررسی تاثیر خود ساختارها بر خود تنظیمی می باشد. بدین منظور،127 فراگیر زبان دوم به شکل تصادفی به عنوان نمونه ی تحقیق انتخاب شدند. برای جمع آوری داده، مصاحبه های نیمه ساختاری طراحی شدند. همچنین، همبستگی و تحلیل رگرسیون بر داده ها اعمال شد. نتایج داده های مصاحبه حاکی از آن بود که زبان آموزان با انگیزه که خودتنظیم گزارش شدند تمایل به تجسم مثبت از خود ایده آل زبان دوم و اعتماد به نفس داشتند. علاوه بر این، نتایج تحلیل همبستگی نشان داد که خود ایده آل زبان دوم بیشتر با اعتماد به نفس مرتبط بود تا خودتنظیمی که حاکی از آن است که برای تجسم خود به عنوان یک کاربر زبان ماهر و موفق، باید باورهای مثبتی نسبت به یادگیری زبان داشته باشیم. از بین دو خود ساختاری، خودتنظیم به نظر می رسد که بیشتر با اعتماد به نفس و به دنبال آن خود ایده زبان دوم همبستگی دارد. این خود بیانگر این است که یکی از ویژگی های اصلی زبان آموزان خودتنظیم این است که آنها سطوح بالاتری از اعتماد به نفس را نسبت به افرادی که خودتنظیم نیستند حفظ می کنند. سرانجام، نتیجه ی تجزیه و تحلیل رگرسیون چندگانه بیانگر این بود که اعتماد به نفس و خود ایده آل زبان دوم، به میزان کمتر،به عنوان پیش بینی کننده مستقیم خودتنظیم مشاهده شدند. بعید به نظر می رسد که بدون داشتن باورواقعی به توانایی خود و دیدی قوی از یک کاربر زبان موفق بتوان یک زبان آموز باانگیزه بود.