تاثیر یک دوره تمرین تناوبی شدید بر بیان ژن های PGC-1α و SIRT1 عضله نعلی در موش های صحرایی نر مبتلا به دیابت نوع دو

افزایش بیان ژن SIRT1، سبب افزایش بیان PGC1-α می شود که بیان ناقل گلوکز GLUT4 در عضله اسکلتی را تحریک می کند. هدف، بررسی تاثیر هشت هفته تمرین HIIT بر بیان ژن‌های PGC1-α و SIRT1 عضله نعلی در موش‌های صحرایی نر مبتلا به دیابت نوع 2 بود.

در این مطالعه تجربی، 60 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با میانگین وزن20 ±250 گرم، پس از القا دیابت به وسیله تزریق نیکوتین آمید‌ استریپتوزوسین، به شکل تصادفی به 5 گروه و در هر گروه 12 سر شامل گروه‌های کنترل پایه، سالم بدون تمرین، سالم با تمرین، دیابت بدون تمرین، دیابت با تمرین، تقسیم شدند. گروه تجربی، تمرینات HIIT را به مدت 8 هفته و 5 روز در هفته با دویدن بر روی تردمیل اجرا کردند که از سرعت 16 به 38 متر بر دقیقه در هفته هشتم رسید. 24ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی، موش‌های صحرایی به وسیله تزریق درون صفاقی کتامین و زایلازین بیهوش شدند و بافت عضله نعلی بلافاصله استخراج و میزان بیان ژن PGC1-α و SIRT1 با تکنیک Real time-PCR و با مقیاس سنجیده شد.

نشان داد میانگین شاخص PGC1-α و SIRT1 در بین دو گروه کنترل پایه و گروه دیابتی بدون تمرین با یکدیگر اختلاف معنی‌داری دارند. همچنین تمرین HIIT اثر معنی‌داری بر بیان ژن‌های PGC1-α و SIRT1 دارد.

تمرین HIIT منجر به افزایش بیان PGC1-α و SIRT1 می‌گردد در نتیجه سبب افزایش بیان GLUT4 و حساسیت انسولینی می‌شود که در بهبود افراد مبتلا به دیابت نوع دو موثر است.