اثر آبیاری قطره ای زیرسطحی روی دینامیک شوری، میزان بهره وری آب و عملکرد نیشکر بازرویی

بالا بودن تبخیر، دمای هوا و کیفیت نسبتا پایین آب آبیاری، از مهم‌ترین عوامل محدود کننده آبیاری نیشکر در خوزستان هستند. به نظر می رسد که با توجه به سوابق پژوهش های انجام شده، آبیاری قطره‌ای زیرسطحی با اعمال مدیریت مناسب، موفق عمل نماید، لذا به همین منظور اثر اعماق کارگذاری 15، 20 و 30 و فاصله 75 سانتی متری قطره چکان ها و مقایسه با آبیاری معمول اراضی نیشکر به عنوان شاهد (کنترل)، بر روی بهره وری آب و عملکرد نیشکر در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی بررسی شد. نتایج تجزیه واریانس صفات کمی نشان داد که عمق کارگذاری قطره چکان ها، از لحاظ عملکرد در سطح یک درصد و از لحاظ صفات ارتفاع ساقه، تعداد ساقه در هکتار و بهره وری آب به ازای نیشکر و شکر تولیدی، در سطح پنج درصد اختلاف معنی دار بود. با توجه به نتایج صفات کیفی، اثر تیمار عمق کارگذاری قطره چکان ها، در کلیه صفات، غیرمعنی دار بود. در عمق کارگذاری 20 سانتی متری قطره چکان ها، بالاترین بهره وری آب به ازای نیشکر و شکر تولیدی به ترتیب میزان 1/6  و 73/0کیلوگرم بر متر مکعب و کم ترین بهره وری آب به ازای نیشکر و شکر تولیدی، در تیمار شاهد به ترتیب میزان 2/4 و 51/0 کیلوگرم بر متر مکعب به دست آمد. در نتیجه بهره‌وری آب در تیمار شاخص انتخابی (عمق کارگذاری 20 سانتی متر)، به ازای نیشکر و شکر تولیدی، افزایش بیش از 30 درصدی بهره‌وری آب را نسبت به آبیاری معمول مزارع (شاهد)، به دنبال داشته است. نتایج توزیع شوری در اطراف قطره چکان ها نیز نشان داد که تحت شرایط آبیاری قطره‌ای زیرسطحی با آب شور، کمترین مقادیر شوری همواره به‌صورت یک محدوده در اطراف قطره‌چکان دیده شد و با فاصله گرفتن از قطره‌چکان ها، شوری افزایش یافته و نمک‌ها بیشتر در محدوده جویچه‌های طرفین قطره‌چکان‌ها متمرکز شده‌اند، به‌طوری‌که بیشترین میزان شوری در کف جویچه اتفاق افتاد و در روی پشته که لوله قطره‌چکان‌دار و در طرفین آن دو ردیف نی کشت شده بود، کمترین میزان شوری حادث شد.