اثرات تجویز نخاعی کپسایسین و تجویز صفاقی نالوکسان بر اثر ضددردی عصاره هیدروالکلی گل های حرارت دیده پایه ماده گیاه شاهدانه (Cannabis sativa) در موش صحرایی نر نژاد ویستار

سیستم اندوکانابینوییدی با سیستم های وانیلوییدی و اپیوییدی برهم کنش دارد. این تحقیق به بررسی اثر عصاره گل های حرارت دیده پایه ماده شاهدانه با کپسایسین در سطح نخاعی و نالوکسان در سطح سیستمیک بر شدت احساس دردهای شیمیایی و حرارتی می پردازد.

این مطالعه تجربی در گروه زیست شناسی دانشگاه فردوسی مشهد، از فروردین تا اسفند سال 1393 بر روی موش های صحرایی نر بالغ ویستار (200 تاg  250) در گروه های هفت تایی انجام گردید. علاوه بر گروه های کنترل و شم، گروه هایی با تجویز صفاقی دوز mg/kg 50 عصاره هیدروالکلی، دوز mg/kg 2 نالوکسان و عصاره به همراه نالوکسان ارزیابی گردیدند. همچنین، گروه های تجویز نخاعی غلظت μl10/mg01/0 عصاره، غلظت μl10/mg002/0 کپسایسین و عصاره به همراه کپسایسین ارزیابی شدند. برای سنجش آستانه درد حرارتی از آزمون پرش دم و برای سنجش شدت درد شیمیایی از آزمون فرمالین استفاده شد و داده ها مورد بررسی آماری قرار گرفت.

یافته ها:

 تجویز نخاعی عصاره با کپسایسین موجب کاهش حس پردردی حرارتی (001/0P<) و شیمیایی (001/0P<) ناشی از کپسایسین گردید. از طرف دیگر تجویز صفاقی نالوکسان به همراه عصاره تاثیری بر تغییر در آستانه درد حرارتی ناشی از تجویز عصاره نداشت. در حالیکه تجویز نالوکسان شدت درد حاد شیمیایی را نسبت به گروه تیمار شده با عصاره به تنهایی افزایش داد (01/0P<).

نتیجه گیری:

 احتمالا کانابینوییدهای عصاره با فعال کردن گیرنده های کانابینوییدی و غیرحساس نمودن گیرنده TRPV1 پردردی ناشی از کپسایسین را مهار کرده است. همچنین تجویز نالوکسان اثر ضددردی عصاره را در مرحله حاد درد شیمیایی تضعیف کرده است. گمان می رود عصاره بخشی از تاثیر ضددردی را از طریق گیرنده های اپیوییدی اعمال نموده است.