تاثیر 8 هفته تمرین استقامتی فزاینده بر فعالیت آنزیم سوپر اکسید دیسموتاز و سطوح مالون دی آلدهید بافت قلب موش های صحرایی مبتلا به دیابت نوع دو

دیابت و استرس اکسیداتیو ناشی از آن موجب افزایش عوارض این بیماری بر بافت قلب می شود. از طرف مقابل فعالیت ورزشی موجب بهبود وضعیت آنتی اکسیدانی بافت قلب می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 8 هفته تمرین استقامتی فزاینده بر فعالیت آنزیم سوپراکسیددیسموتاز و سطوح مالون دی آلدهید بافت قلب موش های مبتلا به دیابت نوع دو است.

در این مطالعه ی تجربی 24 سر موش نر نژاد ویستار (با سن 10 هفته و وزن 8/11±256 گرم) به 4 گروه 6تایی تقسیم شدند. برنامه ی تمرینی به مدت 8 هفته تمرین استقامتی فزاینده انجام دادند. 48 ساعت پس از اتمام پروتکل فعالیت آنزیم سوپر اکسیددیسموتاز و سطوح مالون دی آلدهید بافت قلبی موش ها اندازه گیری شد. جهت مقایسه های بین گروهی از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و جهت بررسی ارتباط بین شاخص ها از آزمون پیرسون استفاده شد.

تفاوت معنی داری در شاخص های سوپراکسید دیسموتاز (011/0=P) و مالون دی آلدهید (001/0=P) بین چهار گروه مشاهده شد. در نتیجه آزمون تعقیبی برای شاخص سوپراکسید دیسموتاز افزایش معنی داری در گروه های تمرین سالم (016/0=P) و کنترل (029/0=P) نسبت به گروه کنترل دیابتی و برای شاخص مالون دی آلدهید کاهش معنی داری در گروه های کنترل (003/0=P)، تمرین دیابتی (050/0=P) و تمرین سالم(001/0=P) نسبت به گروه کنترل دیابتی مشاهده شد. ارتباط معنی داری بین شاخص های سوپراکسید دیسموتاز و مالون دی آلدهید مشاهده شد (274/0= ، 018/0r =P).

با توجه به نتایج پژوهش به نظر می رسد تمرین استقامتی فزاینده موجب کاهش پراکسیداسیون لیپیدی و بهبود وضعیت آنتی اکسیدانی و در نتیجه کاهش استرس اکسیداتیو بافت قلبی موش های دیابتی می شود.