ویژگی های زبان قرآن با تاکید بر آراء آیت الله خویی (ره) و آیت الله معرفت (ره)

زبان قرآن از مولفه‌‏های اصلی متن قرآنی است و تشخیص این امر که زبان قرآن چگونه زبانی است، به نحو بنیادین در فهم و تفسیر قرآن اثرگذار است. از این رو، پرسش از زبان قرآن، امروزه از جمله مباحث مهم در حوزه فهم و تفسیر قرآن کریم است. پرسش اساسی در این پژوهش آن است که منطق و شیوه زبان قرآن چیست؟ و خداوند در ابلاغ پیام هدایت انسان از چه سبک و شیوه‏‌ای استفاده کرده و این پیام الاهی دارای چه ویژگی‌هایی است؟ در این پژوهش که با روش تحقیق تحلیلی توصیفی انجام پذیرفته است، نظرگاه دو قرآن‌‏پژوه معاصر؛ آیت‌الله خویی(ره) و آیت‌الله معرفت(ره) در باب زبان قرآن مورد توجه و بررسی قرار می‌گیرد. به باور این دو قرآن‏‌پژوه، زبان قرآن از حیث مخاطب با مراتب تشکیکی خود همه انسان‌ها، اعم از عامیان و فرهیختگان را در بر می‌گیرد همچنین این زبان، همه طیف‌های آدمیان با فاصله‌های گوناگون اعتقادی و رفتاری، اعم از گمراهان و ایمانیان متوسط تا مقربان و برگزیدگان خدایی را فرا می‌گیرد. هدف غایی زبان قرآن در یک نگاه کلی، «رهنمونی» و «هدایت‌گری» است. در عین حال قرآن همانند هر صاحب اصطلاحی زبان ویژه خود را دارد، واژه‌ها و تعبیرات را در مفاهیمی استعمال می‌کند که خود اراده کرده است.