افزونش انبوه لیموترش ایرانی (Citrus latifolia) در شرایط درون شیشه ای

مناسب ترین راه ممکن برای مبارزه با بیماری جاروک لیموترش، استفاده از پایه ها و رقم های متحمل و سالم است. در این پژوهش، دستورکار ریزازدیادی لیموترش ایرانی (پرشین لایم) که تحمل بالایی نسبت به این بیماری دارد، در شرایط درون شیشه ای بررسی شده است. برای استقرار، جوانه های انتهایی و جانبی شاخه های جوان نهال های سه ساله پس از برش و ضدعفونی سطحی در محیط کشت پایه بدون هورمون MS قرار داده شده و پس از 20 تا 30 روز، سرشاخه های تولیدشده برای پرآوری، به محیط های کشت MS و DKW  و تنظیم کننده رشد بنزیل آمینوپورین منتقل شدند. برای طویل سازی ریزشاخه ها برای انتقال به محیط ریشه زایی، آزمایش دیگری با استفاده از تنظیم کننده های رشد کاینتین و بنزیل آمینوپورین و برای تعیین محیط ریشه زایی، دو آزمایش جداگانه، با استفاده از سه غلظت ایندول استیک اسید (IAA) و نفتالن استیک اسید (NAA) و سه غلظت ایندول بوتیریک اسید (IBA)در محیط DKW حاوی 2درصد ساکارز انجام شد. برای سازگاری، آزمایشی با شش ترکیب خاک انجام گرفت. نتایج نشان داد، محیط کشت DKW با غلظت 1 میلی گرم در لیتر بنزیل آمینوپورین (BAP) و ساکارز 3درصد، بهترین محیط برای پرآوری، 25/0 میلی گرم در لیتر بنزیل آمینوپورین (BAP) برای افزایش طول، نفتالن استیک اسید به میزان 2 میلی گرم در لیتر در محیط کشت DKW و 2درصد ساکارز بهترین محیط برای ریشه زایی بودند. بهترین ترکیب خاک، شامل ماسه: پرلایت: پیت: رس سترون شده (استریل) با نسبت (1: 1: 3 :3) با میانگین 88درصد زنده مانی بود. پس از دو ماه گیاهان به کلی سازگار شده و آماده انتقال به باغ بودند.