ارزیابی نقش رضایت مندی سکونتگاهی بر دلبستگی به مکان با تاکید بر مولفه های هویت ساز در محلات سنتی، مورد مطالعاتی: محله آقازمان شهر سنندج

رشد افقی شهرها، تخریب منابع طبیعی، کاهش تراکم جمعیت در محلات سنتی شهرها، ساخت محیط های مسکونی سازگار با زندگی ساکنان و افزایش کیفیت زندگی از مهم ترین چالش های مدیریتی شهرهای ایران است. اگرچه پژوهش های مختلف متغیرهای موثر بر ارتقای دلبستگی به مکان یا نتایج ارتقای این حس را شناسایی نمودند، که همه آنان بر نقش سازنده ارتقای این حس بر کیفیت زندگی تاکید نمودند. اما، تاثیرگذاری مولفه های کالبدی مسکن بر میزان دلبستگی به مکان به صورت تجربی در میان ساکنان مورد سنجش قرار نگرفته است. لذا این پژوهش تلاش می نماید تا به بررسی نقش مولفه های هویت ساز کالبدی در رضایت مندی ساکنان از مسکن خود، و تاثیر این مولفه ها بر دلبستگی به محله را در میان ساکنان، مورد سنجش قرار دهد. ماهیت پژوهش از منظر هدف، کاربردی، روش انجام تحقیق، «توصیفی پیمایشی» و ابزار گردآوری داده ها نیز مبتنی بر پرسشنامه است. جامعه آماری شامل کلیه ساکنان محله آقازمان بوده است و نمونه آماری شامل 300 نفراز ساکنین می باشد که به شیوه نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. داده های تحقیق با استفاده از مدل سازی معادلات ساختاری (PLS) مورد تحلیل قرار گرفت که نتایج نشان می دهند، میزان تاثیرگذاری مولفه های هویت ساز بر رضایت از محله (0.58) و بر دلبستگی به محله (0.15) بوده است. نتایج با تایید مدل پیشنهادی تحقیق تایید می کنند که مولفه های هویت ساز از طریق رضایت از محله بر دلبستگی به محله  تاثیر غیرمستقیم دارد. همچنین،  نتایج تایید می کنند که مولفه های هویت ساز با اثر گذاری بر  ارزیابی های عینی و ذهنی، و ارتقای رضایت مندی از مسکن  ساکنان بر حس دلبستگی به مکان اثر می گذارد. بر پایه نتایج این تحقیق، درک مثبت از کیفیت محیط مسکونی می تواند همبستگی معناداری با افزایش سطح دلبستگی به محله ایجاد کند که موجب افزایش ماندگاری در محله می شود.