بررسی تطبیقی مولفه های داستان «گوتیک» در نقاب مرگ سرخ آلن پو و عزاداران بیل ساعدی

ادبیات داستانی «گوتیک»، گونه ای از داستان نویسی است که بر مبنای هنر معماری و مجسمه سازی گوتیک در اواخر قرن هجدهم و اوایل قرن نوزدهم میلادی و دوران پیش رمانتیسم به وجود آمد. این ژانر ادبی بر مسایل روحی و احساسی انسان، آیین های مذهبی، حیوانات افسانه ای، فضاسازی وحشت انگیز و اوج گیرنده و جنبه های هراس و اضطراب ذهن آدمی استوار است. این شیوه در داستان نویسی ایرانی، کم وبیش مورد استفاده برخی نویسندگان همچون «غلامحسین ساعدی» قرار گرفته است. وی بر جنبه های روانی انسان و عمق احساسات آدمی تاکید دارد. از این منظر می توانیم به دنبال ریشه های ادبیات گوتیک غربی، در داستان های مدرن وی باشیم. در پژوهش حاضر، به روش توصیفی - تحلیلی و بر اساس مولفه ها و عناصری که در شیوه نوشتاری داستان گوتیک «نقاب مرگ سرخ» نوشته ادگار آلن پو به کار گرفته شده است، به بررسی این مولفه ها و عناصر در مجموعه داستان عزاداران بیل نوشته ساعدی پرداخته و این نتیجه حاصل شده است که ساعدی اغلب مولفه های موجود در داستان «نقاب مرگ سرخ» را اعم از «مرگ» به عنوان مضمون اصلی و دیگر عوامل، همچون: «بیگانه»، «تاریکی»، «صدا» و «خون» به عنوان عوامل تقویت کننده «گوتیک»، در ایجاد فضایی رعب آور و هراس انگیز، به شیوه ای متفاوت و خلاقانه به کار برده است.