تبیین جامعه شناختی رابطه عملکرد پلیس جامعه محور و احساس امنیت

احساس امنیت، امری جامعه شناختی و نوعی الزام اجتماعی است که از عاملیت فردی عبور کرده و به مثابه عنصری ساختاری و جمعی عمل می کند. احساس امنیت/ناامنی، گرچه در نوع فردی رخ می دهد، اما بازتابی از نیروهای جمعی یا بازنمایی کننده مسایل محیطی و اجتماعی است و بر همین اساس با ساختار، زمینه های اجتماعی، نهادهای و سازمان های نظام اجتماعی به ویژه عملکرد نهاد انتظامی (پلیس و...) ارتباط می یابد. به طور کلی هدف از تحقیق حاضر، بررسی و تبیین تاثیر عملکرد پلیس جامعه محور بر احساس امنیت شهروندان است.

روش تحقیق:

 روش پژوهش حاضر پیمایش، به لحاظ هدف کاربردی و از نظر سطح تعمیم، به صورت پهنانگر اجرا شده است. جهت حصول اطمینان از اعتبار پرسشنامه، از اعتبار محتوایی و اعتبار ساختاری با استفاده از تکنیک تحلیل عاملی و برای سنجش پایایی مقیاس ها، از ضریب الفای کرونباخ استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش، شهروندان ساکن در شرق استان تهران در گروه سنی 15-64 سال و تعداد نمونه 384 نفر بوده و با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب گردیده است.

نتایج حاصل از شاخص های آماری، گویای این است که در مجموع، میزان احساس امنیت جمعیت مورد مطالعه در حد متوسط می باشد. نتایج آزمون پیرسون نشان می دهد که بین مولفه های عملکرد پلیس جامعه محور (مشارکت محوری، اعتمادسازی، حمایت از اقشار آسیب پذیر، پایبندی به ارزش های اخلاقی و حرفه ای، رضایت اجتماعی از عملکرد پلیس، پیشگیری از جرم، عملکرد پلیس در برخورد با جرم، ترس از جرم، آموزش همگانی و رعایت حقوق شهروندی) و احساس امنیت شهروندان، رابطه معناداری وجود دارد و نتایج تحلیل رگرسیونی و تحلیل مسیر نشان میدهد که 56 درصد از واریانس متغیر احساس امنیت اجتماعی تبیین گردیده و با توجه به معنادار بودن آماره فیشر می توان گفت که مجموع متغیرهای مستقل مذکور دارای ضریب تاثیر معنی دار در مدل مسیر بوده اند.