بررسی اثر پلیمر پلی وینیل استات، زغال زیستی اسیدی و هیدروژل سلولز کاه گندم بر ظرفیت نگهداشت آب در خاک شنی

بحران خشکسالی، ضرورت صرفه جویی و کاربرد بهینه آب را در بخش کشاورزی بیش از پیش نشان می دهد. یکی از راهکار های استفاده بهینه از منابع آب و حفظ آن کاربرد مواد آلی و جاذب های طبیعی و مصنوعی است. هدف از انجام این پژوهش بررسی اثر پلیمر پلی وینیل استات، زغال زیستی کاه گندم و هیدروژل سلولز کاه گندم بر نگهداشت رطوبت (در مکش های 33، 100، 300، 500 و 1500 کیلوپاسکال)، جرم ویژه ظاهری، پایداری خاکدانه ها و مقدار کربن آلی خاک شنی بود. بدین منظور آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در سه تکرار اجرا شد. خاک شنی از کانون گرد و غبار جنوب شرق اهواز نمونه برداری شد. فاکتورها شامل (1) نوع اصلاح کننده (پلیمر پلی وینیل استات، هیدروژل کاه گندم و زغال زیستی کاه گندم)، (2) غلظت اصلاح کننده (پلیمر پلی وینیل استات: پنج و 10 گرم بر لیتر، زغال زیستی و هیدروژل سلولز: یک و سه درصد وزنی و (3) زمان (21، 42، 63 و 126 روز) بودند. نتایج نشان داد که تمام تیمار های آزمایشی مقدار نگهداشت رطوبت خاک را در همه ی مکش ها بصورت معنی دار (01/0p<) افزایش داد. افزودن مواد اصلاح کننده جرم ویژه ظاهری را کاهش و پایداری خاکدانه و کربن آلی را افزایش داد. کم ترین مقدار جرم ویژه ظاهری در تیمار های هیدروژل و زغال زیستی در زمان 126 روز و در تیمار پلیمر پلی وینیل استات در زمان 21 روز مشاهده شد. بیش ترین مقدار کربن آلی و پایداری خاکدانه در تیمار هیدروژل در زمان 126 روز مشاهده شد. در تیمار هیدروژل با گذشت زمان، پایداری خاکدانه و نگهداشت رطوبت افزایش یافت. اما نگهداشت رطوبت تیمار پلیمر پلی وینیل استات با گذشت زمان کاهش یافت. بیوپلیمر جاذب رطوبت جایگزین مناسبی برای پلیمر های سوپر جاذب مصنوعی است؛ زیرا علاوه بر افزایش نگهداشت رطوبت و مواد آلی خاک سبب افزایش پایداری خاکدانه ها نیز گردید.